Pfff!
Wat kan het leven soms moeilijk zijn… Wat zit een mens soms raar in elkaar… (bereid je voor op een warrige log)
Want je zult het niet geloven: Ik verveel me.
En dan niet vervelen in dingen doen, want ik heb natuurlijk genoeg om handen, maar ik verveel me in mijn hoofd…
Ik zal het even uitleggen. Op dit moment ben ik vooral moeder en huisvrouw. Dat is mijn functie! ’s morgens word ik wakker en het enigste waar ik mij druk over hoef te maken zijn mijn kinderen en het huishouden. Liv en Rev krijgen mijn voorrang en het huishouden volgt daarna. En ach ja gebeurt het niet, dan is er morgen weer een dag…
En dat is het gevaarlijke aan deze situatie, niets moet want ik heb toch tijd zat. Maar als ik ’s avonds in bed lig baal ik ervan! Want wat heb ik nou echt gedaan? Waar heb ik mijn hersenen voor laten kraken? En dat is dus wat ik mis, krakende hersenen!
Een normaal mens zou genieten van deze vrijheid. Maar die vrijheid geeft ook tijd om te denken. En denken is in onze situatie veranderd in piekeren. En van piekeren word je verdrietig en dat is nou net wat ik niet de hele dag bewust wil zijn.
Vandaar dat ik weer zin heb om aan het werk te gaan. Even iets anders zijn dan moeder en huisvrouw… Mij niet alleen druk maken over mijzelf en iedereen om mij heen, maar ook nuttig kunnen zijn voor anderen. De dag beginnen en een doel hebben. De was, strijk, schoonmaak moeten doen omdat je de volgende dag moet werken en geen tijd hebt. De dag beginnen met je eigen kids, dan 20 lachende bekkies vermaken en zin hebben om weer naar huis te gaan.
En vooral weten welke dag het is. Maandag, dinsdag, woensdag werken, twee dagen druk in huis en dan je verdiende weekend ingaan. Nu is elke dag het zelfde en dat voelt alles behalve bevredigend!
