Wat hebben er in mijn leven veel mensen geoordeeld over de band met mijn ouders. Het was toch wel erg raar dat ik….
- liever met mijn ouders op de bank zat dan ging stappen met vrienden (al zaten vrienden ook graag bij ons op de bank)
- dat mijn vader in de tijd dat ik in de A1 van Juventa zat bijna elke uitwedstrijd meeging
- dat mijn ouders in mijn seniorentijd eigenlijk elke wedstrijd aanwezig waren
- dat we samen bijna naar elke uitwedstrijd van Tim gingen kijken
- dat ik op donderdagavond met hun een kopje thee/koffie dronk bij de hema
- dat ik op zondagmiddag met hun een dvdtje op de bank keek
- dat ik tot de dag van vandaag ieder jaar met mijn ouders op vakantie ging (al was het maar een paar dagen)
- dat Tim met mijn vader deed wat je ook met je vrienden doet (behalve praten over ..x want dat had hij met zijn dochter..)
- dat wij bijna dagelijks bij hun over de vloer komen
- En ga zo maar door…
Je moet los komen van je ouders… Heb je dan geen eigen vrienden… Op een gegeven moment moet je op je eigen benen staan… Als je kinderen hebt hoor je je eigen gezinnetje te vormen en …
Maar wij kwamen nooit los van elkaar. Wij hoorden bij elkaar!! Wij zijn zo opgevoed dat we de laatste jaren bijna gelijkwaardig waren (bijna want als het nodig was waren de rollen heel duidelijk!). We hadden/hebben echt de vrijheid om te doen wat we wilden/willen, maar dit was wat wij wilden/willen!
En daar heb ik nog nooit spijt van gehad. Want wat zijn al die momenten nu waardevol!!! Ik heb met mijn ouders gedaan wat menig kind op zijn 50ste nog niet met ze heeft ondernomen. En maar goed ook, want wie had mij kunnen vertellen dat dat alles stopte op mijn 25ste?
Al deze waardevolle momenten moet ik zien als een mooie geschiedenis… Ik hoop dat ik dat ooit kan, want nu maken die momenten mij alleen maar verdrietiger. Baal ik ervan dat hij niet aan de bar van de korfbal staat, ben ik naar geen uitwedstrijd meer toe geweest, word ik verdrietig tijdens een kopje koffie bij de hema (ik hoor hem het hemawijsje fluiten..), hebben we geen dvd meer gehuurd, zie ik op tegen de vakantie zonder papa, vind ik het lastig om Tim te zien fietsen met hun fietsgroepje, en blijft er ’s avonds met het eten altijd een lege plek….
En het allermoeilijkste… Zie ik hem nooit meer spelen en donderjagen met Liv!!! Om over het spelen met Rev maar te zwijgen… Het zijn waardevolle momenten, maar wat maken ze mij verdrietig…