Het is vervelend om te zeggen maar inmiddels spreek ik vaak over voor het ongeluk en na het ongeluk. Er zijn gewoon met het gemis van papa veel dingen veranderd na het ongeluk.
Vandaag maar eens ééntje beschrijven…
"Hoi, hoe is het?" Is een veel voorkomende zin op straat. Ik hoor het overal om mij heen. Op de fiets hoor je het mensen tegen elkaar zeggen. Ze fietsen langs elkaar, je hoort nog net "goed en met jou?" en einde gesprek, of iets dat je dus geen gesprek kan noemen.
Voor het ongeluk dacht ik vaak, dan ben je dus niet echt geïnteresseerd naar het antwoord, maar is het meer een beleefdheidsvraag. Ik betrapte mij er zelf ook wel eens op.
Na het ongeluk was het vaak meer dan een beleefdheidsvraag en waren veel mensen echt oprecht geïnteresseerd. Dan wilden ze je laten weten dat ze met ons meeleefden en dat wij in hun gedachten waren. Dat voelde vaak erg goed, al dacht ik ook wel eens van.. nu even niet!
Nu, na 10 weken, voel ik soms dat het routinezinnetje weer van kracht is. "Hoi, hoe is het?" En je voelt ze eigenlijk alweer verder lopen. "Het gaat wel" is dan het enige wat je zeggen kan. Sommige mensen antwoorden dan kort iets in de trend van, ach ja het heeft tijd nodig en zijn dan weer weg. Anderen vragen zich af of het niet goed gaat met mijn zwangerschap. Er zijn maar weinig mensen die echt aanvoelen dat het de laatste tijd steeds weer moeilijker wordt om alles onder ogen te zien.
Ik had er zo’n hekel aan dat sommige mensen ons bewust negeerden, je zag ze schrikken en snel een gangpad in duiken. Nu heb ik liever dat ze zover mogelijk wegduiken. Want niets is zo moeilijk als liegen en de waarheid is nu eenmaal hard, keihard op dit moment! En als mensen dat niet het goede antwoord vinden op hun vraag, dan denk ik "vraag het mij dan niet"!
