Na een half jaar maken we de balans op…
Want het is vandaag 18 juni en dat betekent dat het vandaag precies een half jaar geleden is. Al 6 maanden leven we met het gemis en verdriet om papa.
Als ik achterom kijk lijkt het zo ver weg, maar ook zo dichtbij. Ik herinner mij alles als de dag van gisteren, hoor zelfs het portier van de politie auto dicht slaan. Zie ons naar het ziekenhuis in Emmen lopen, bij zijn bed staan en hem ophalen en thuis binnen dragen in zijn kist. Ik zie hoe we thee dronken naast zijn kist, hoe ik met Liv liedjes voor hem zong, hoe we naar de dienst liepen en deze door stonden, hoe we hem weer naar Emmen brachten en hoe we hem zijn laatste zetje gaven. En alles als of het gisteren was. En toch is het zo ver weg, want hoe erg ik mijn best ook doe, papa voelt steeds een stukje verder weg!
Een paar dagen terug vertelde ik mama over de angst die ik als klein meisje had… want wat als papa of mama dood zou gaan. Dan zou ik niet meer verder kunnen leven, dan zou het leven niet door kunnen gaan. Want ik zou echt niet zonder mijn vader of moeder kunnen. Nou worden kleine meisjes groot of in ieder geval volwassen en gebeurd dat waar ik bang voor was alsnog en je gelooft het niet… het leven gaat gewoon door. Nou ja… gewoon? Nee niet gewoon. Want het leven gaat door. Maar kan ik ook zonder papa verder leven? Nee op dit moment niet. Want gewoon verder leven is het niet meer. Een leven vol verdriet en gemis is niet gewoon, een leven zonder papa is niet gewoon.
Het klopt, we worden iedere dag wakker, we leven iedere dag, maar we leven nooit meer "gewoon"!
Het is daardoor moeilijk om vooruit te kijken. We weten nu dat het gemis steeds erger wordt. Hoe erg gaat het dan nog worden? Wanneer wordt het leven weer een beetje leuk? Wanneer kunnen we weer genieten van een dag en hoeven we geluk niet meer alleen uit de kleine dingen te halen?
De periode na Rev zijn geboorte is een lastige voor ons. We hebben niets meer om naar uit te kijken. Wat is ons volgende doel? De zomervakantie? Als iedereen weg is en met hun complete gezin geniet van een welverdiende vakantie? Dat is niet iets om ons op te verheugen. Toch weet ik zeker dat ons weekje weg heel speciaal gaat worden! Want onze eerste vakantie zonder papa wordt een grote confrontatie met de toekomst. Maar deze confrontatie gaan we aan, want samen met mama, Aïsha, Tim, Liv en Rev zijn we sterker dan ooit!
hey lieverds
Gelukkig,het klinkt raar, maar hij is weer "thuis" de plek waar hij hoort te zijn.
dikke knuffel en veel liefs de huttentjes
Hoi allemaal. Nu is rijk dan toch weer thuis, niet zo als we ons voor gesteld hadden maar toch is hij er wel. Ik zal rijk altijd blijven herinneren zo als hij was, maar missen doen we hem wel. Veel liefs Evalien.
Hallo lieverds
Ja rijk is weer thuis
We moeten het met dit wat we hebben van rijk doen
We zullen rijk altijd missen
dikke knuffel voor jullie allemaal
liefs joke
Inderdaad waar hij hoort, gewoon thuis. Dike kus voor jullie -XXX-
Wat moet je hier nog op zeggen. Denk aan jullie lieverds!
Een half jaar geleden… Het lijkt voor ons ook nog als de dag van gisteren. Wat waren en zijn we er nog steeds kapot van toen we het slechte nieuws hoorden. Zie Joost nog zitten toen die het mij vertelde. Nadat die mij de hele avond al probeerde te bellen en ik de telefoon niet oppakte. De grond zakte onder mijn voeten weg. Nog steeds dwaalt het heel vaak bij ons in onze gedachten. Kunnen het absoluut nog geen plekje geven. Het is nog steeds onvoorstelbaar dat Rijk er niet meer is. Het leven gaat gewoon verder.. en dat is inderdaad o zo moeilijk. Lieve schatten hier nog weer eens een hele dikke knuffel van ons allemaal. En weet dat er heel veel mensen voor jullie zijn om jullie te troosten in deze vreselijk moeilijke tijd!!! Heel veel liefs!!
Het valt niet mee om het één en ander in het leven te bevatten. Het overlijden van Rijk is zo iets. Met de regelmaat van de klok haal ik dingen terug en uiteraard met een goed gevoel kijk ik dan over mijn schouder terug, maar het geeft geen voldoening.Ik ben er "gewoon" niet aan toe om dit te bevatten. Ook niet na een half jaar. Natuurlijk gaan onze eigen dingen hier in Nijeveen door en kan ik genieten van mooie en dierbare dingen, maar het gemis van Rijk blijft knagen.
Luitjes, weet dat we aan jullie denken en er altijd voor jullie zullen zijn. Kop der veur!
Groet,
DEM
Een half jaar alweer…De tijd gaat snel, al moet het voor jullie lijken alsof de dagen erg lang duren. Kan het nog steeds niet helemaal bevatten dat Rijk er niet meer is. Sinds ik weet dat je deze site bij houd ( en das nog niet zo lang) kijk ik regelmatig naar de verhalen en gedichten die je schrijft. En sta er verstelt van hoe goed je bent in het verwoorden van je gedachten. Heb ook al menig uur door gebracht op je site. Ik hoop dat het elke dag een beetje beter wordt. En ooit zien jullie elkaar terug dat weet ik zeker. Dikke Kus Ingrid
Dikke kus op jullie voorhoofd!