There’s a time that I remember, when I did not know no pain
When I believed in forever, and everything would stay the same
Now my heart feel like December when somebody say your name
‘Cause I can’t reach out to call you, but I know I will one day
Dit liedje luisterden we gisteren met meer dan 70 mensen. We stonden samen bij het nieuwe plekje van mijn vader.
Volgens de Nederlandse wet mag een crematorium de as van de overledene pas een maand na crematie vrijgeven. Er zijn een aantal goede redenen voor de wachttijd van een maand. Zo hebben de nabestaanden bijvoorbeeld voldoende tijd om na te denken over wat ze met het as willen.
Wij waren heel opgelucht toen wij het as van mijn vader na een maand mochten ophalen. Hij was weer thuis, was ons gevoel. En daar bleef hij 14 jaar. Bijna 14 jaar dachten wij dat we zijn as ooit naar Bonaire zouden brengen. Mijn vaders favoriete plek! En toch voelde dat niet voor ons allemaal goed. Bonaire bleek voor ons te ver weg. Mijn vader hoort dichterbij ons.
En zo vonden we een mooie plek in de natuur. Mijn vader is op 23 december 2022, precies 14 jaar na zijn crematie, verhuisd naar zijn laatste plekje, de bossen van Arriën.
We brachten de mensen die om ons heen staan op de hoogte en gaven ze de mogelijkheid om hier bij te zijn. Dat wilden ook na zo’n lange periode nog heel veel dierbaren. En mede daardoor ontstond er een heel dierbaar moment.
Ik had het gevoel dat ik het nog een keertje over mocht doen. In 2008 was alles zo onwerkelijk, zo heftig. En moest alles zo snel omdat het bijna Kerst was. Daardoor weet ik er bijna niets meer van. “Ik heb er geen actieve herinneringen meer aan” (knipoog). Nu deden we het samen nog een keer. Samen, want nu waren ook Liv en Rev erbij en dat was zo waardevol. Ik ben enorm trots op ze! Zij kennen ons verdriet en gemis. Ze horen nog altijd veel verhalen over mijn vader, hun opa. En daardoor hebben ze ook hun eigen gemis. Door een gedichtje voor te lezen (Liv) en de urn in het graf te zetten (Rev) hebben ook zij iets dierbaars voor hun opa kunnen doen.
Daarna speelden we het nummer “Memories” van Maroon 5.
Here’s to the ones that we got
Cheers to the wish you were here, but you’re not
‘Cause the drinks bring back all the memories
Of everything we’ve been through
Toast to the ones here today
Toast to the ones that we lost on the way
‘Cause the drinks bring back all the memories
And the memories bring back, memories bring back you
Het graf werd gedicht door iedereen die dat wilde. De schep werd doorgegeven en zo deden we ook het laatste stukje samen.
Lieve mensen, proost op iedereen die bij je is!
En toost op de mensen die we onderweg verloren zijn.
Geniet van jullie Kerst samen!