Dat ik dat ooit nog zou zeggen…
Maar het heeft mij vanmorgen goed gedaan. Liv en Tim oppad gestuurd en zelf een emmer en sop gepakt. Heerlijk mijn verstand op nul en blik op oneindig. En toch heerlijk met mijn eigen gedachten aan het werk geweest. Twee uur later de benedenverdieping spik en span, ramen van binnen en buiten gedaan en mijn kop leeg. Maar ook moe, erg moe!
En dan heb je nergens zin in… zelfs niet in dichten of schrijven. Dus wat ik vanochtend al in bed had bedacht om vandaag te schrijven bewaar ik maar voor morgen. Hoop ik dat ik niet weer een schoonmaak aanval krijg…
En voor Rudy… eindelijk weer eens wat foto´s van papa. Onder het schoonmaken zijn ze allemaal in mijn gedachten voorbij gekomen…