“Wil je ook in een jurk?” vraagt mijn moeder na mijn vraag of zij mijn getuige wil zijn. “Je krijgt hem van mij” volgde er achteraan.
Daar moest ik even over nadenken. Ik heb echt niks met trouwjurken. Ik ben geen meisje meisje en had dan ook nog nooit gefantaseerd over mezelf in een trouwjurk.
Een tijdje later kwamen we samen tot de conclusie dat ik in ieder geval eens moest gaan kijken en passen. En toch maakte ik nergens een afspraak en stelde het gewoon uit. Totdat mijn moeder mij een appje stuurde “Ik heb een afspraak bij Très Chic gemaakt voor volgende week”.
Dat was het moment waarop we Liv moesten gaan vertellen van ons plan. Want waar ik geen fan ben van trouwjurken, is zij er expert in. Ze kijkt alle afleveringen van “Say Yes To The Dress” en kent alle do’s en don’ts. Bij het vertellen van het nieuws heeft ze ongelooflijk gelachen. Ze had veel verwacht, maar dat haar ouders nog eens zouden trouwen en haar moeder ik een trouwjurk…
En zo reden we op woensdag 2 februari naar Hengevelde. Mooi ver weg, dus niemand die ons kende. En waar mijn supporters (mijn moeder, zus, dochter en schoonzus/vriendin) van allerlei mooie jurken zagen zag ik alleen veel wit. Hilda stelde zich aan ons voor en zij zou mij adviseren. Ze vroeg als eerste of ik ook een thema of stijl in gedachten had, maar ik had geen idee. De rest gelukkig wel, dus begonnen we gewoon met passen.
Na iedere gepaste jurk werd ik ongelukkiger. Hilda bekende zelfs na het passen van een aantal jurken dat ze niet wist of ze mij in een jurk zou krijgen. En toen ging mijn moeder aan; “Heb je ook een korte jurk?”. En dat bleek de laatste jurk te zijn die ik aan had die avond. Met mijn Nike’s eronder en een gekleurde band (spijkerbroek van mijn zus, ja die zat daar dus in haar onderbroek) was het al zoveel meer Nicolle dan alle andere jurken.
Toen de jurk in juni binnen was reden we voor de tweede keer naar Hengevelde. Ik was niet 100% zeker van mijn keuze en had met mijn moeder afgesproken dat als ik niet overtuigd zou zijn we het gewoon niet zouden doen. Gelukkig was ik inmiddels wel 10 kilo afgevallen en daar werd het plaatje ook zeker anders van. Bij het kijken in de spiegel werd ik eigenlijk wel blij. Ik had mijn zelf ontworpen schoenen mee en stof voor de band. De strapless jurk kreeg bandjes, de witte band werd roze en de lengte van de jurk werd aan de voorkant ingekort. Dit kon wel eens goed gaan komen was mijn gedachte.
Ik reed daarna nog 2 keer met mijn moeder naar Très Chic. Wie had gedacht dat ik 4 keer in 4 maanden tijd een uur heen en een uur terug zou rijden voor een jurk. En elke keer werd ik geholpen door dezelfde lieve vrouw. Hilda begreep mijn wensen en had engelengeduld.
En haar geduld werd beloond want op mijn vaders verjaardag, 4 juli 2023, haalden we de jurk op en kon ik eindelijk vol overtuiging zeggen: “I say yes to the dress”!
Men zegt dat het kiezen van je trouwjurk een belevenis is en dat bleek het zeker te zijn.
