“Maar jij wou toch niet meer trouwen?”
Dat klopt. Ik heb altijd gezegd dat ik pas wilde trouwen als we compleet zouden zijn. Toen mijn vader overleed wist ik dat ik niet meer wilde trouwen, want wij zouden nooit meer compleet zijn!
En toch weet ik nu dat we eigenlijk gewoon nog compleet zijn. Want ook al is mijn vader niet meer bij ons, hij is er nog iedere dag bij. In onze gedachten en gesprekken komt hij dagelijks langs.
Maar als je gaat trouwen wil je ook weggegeven worden…
Het is traditie dat dit gedaan wordt door de vader van de bruid. En wat had ik het mooi gevonden als het zo gegaan zou zijn. Maar ik vond twee hele mooie vervangers!
Vol trots liep ik met Liv en Rev naast mij naar voren en brachten zij hun moeder naar hun vader. Een bijzonder moment!
Daarna staken zij twee kaarsen aan. Een lichtje voor mijn vader en een lichtje voor de andere mensen die wij moeten missen. Want er waren meer mensen in de zaal met een groot gemis.
