De bel gaat en bij het openen van de deur zie ik de postbode staan. Wat zou er zijn denk ik nog. Ze heeft een stapel kaarten in haar handen en overhandigt mij de stapel met het elastiekje erom. “Het past niet in de brievenbus” zegt ze. En na haar condoleances gaat ze verder met haar route. Na die eerste stapel kaarten volgden de dagen daarna nog een paar van deze overhandigingen.
De kaarten namen we steeds weer dankbaar aan. Soms openden we ze meteen, meestal op een later tijdstip. We hadden niet de tijd en rust om ze allemaal goed te lezen. Mijn moeder heeft dat later nog wel gedaan. Ik heb dat steeds weer uitgesteld, totdat de kaarten in een mooie bak achter de schuine kant verdwenen.
En nu zijn we 13 jaar verder en voelde ik de behoefte om ze te bekijken en te lezen. Allemaal, 1 voor 1, alle 582 kaarten.
Bijzonder om te zien hoeveel mensen de moeite hadden genomen om ons te schrijven. Mooie kaarten, meelevende woorden, lieve gedichtjes en soms ook hele verhalen. Die verhalen zijn nu zo ontzettend waardevol. Ze vertellen mij wie mijn vader was….
Een enthousiaste man komt bij ons binnen
om na een bak zwarte koffie aan de klus te beginnen
Een goede stukadoor, altijd hard aan het werk
Een kleine man, maar ontzettend sterk
Tijdens de lunch kwamen de verhalen
Bij het onderwerp gezin begon hij te stralen
Opa zijn was zijn zwakke plek
met Liv was hij zo ontzettend gek
Volop genieten van het leven
met Rijk erbij was er altijd wat te beleven
Een goed gesprek, maar ook dikke lol
zijn glas was altijd half vol
Kritisch, duidelijk, maar ook positief
hard, streng en ook ontzettend lief
Voor de toekomst nog zoveel dromen
is er voor hem veel te vroeg een eind gekomen
Hij heeft mij geleerd hard te werken, voor elkaar te zorgen, te genieten, positief te zijn en altijd te blijven dromen.
Lieve papa, ik mis je!
