Van slag

De jeugdkliniek; als niets meer werkt. Een programma van Ewout Genemans waarin hij jongeren volgt die allemaal een intensieve behandeling krijgen om af te rekenen met hun verslavingen, gedrags- en of psychische problemen.

Een heel seizoen die in zijn geheel op Videoland staat. Ik begon met kijken tijdens het strijken op zaterdagmiddag en heb de televisie niet meer uitgedaan. Ik was er van onder de indruk en zelfs een beetje van slag.

Het gebeurt vaker dat ik een beetje van slag raak van Ewout zijn programma’s. De afgelopen weken keek ik iedere dinsdag een aflevering van Bureau Hofstad. Eerder keek ik al Bureau Burgwallen en Bureau 040. Ewout trekt in deze rapportageserie steeds op met de politieagenten van het desbetreffende bureau.

Iedere dinsdag stond er een nieuwe aflevering op Videoland. Meestal kijk ik die meteen ergens op die dag. Zo ook een paar weken geleden.

Ik zit tussen de middag met een wrap en een kopje thee in mijn ééntje op de bank. De aflevering begint en verschillende politiezaken komen voorbij. Dan volgt er een gesprek tussen Ewout en de 2 agenten. De jonge politieagent moet na een noodlottig ongeval slecht nieuws gaan brengen aan de nabestaanden. “Wat zou jij willen weten als het jou verteld wordt?” en “Het belangrijkste is om gelijk met de deur in huis te vallen” zijn uitspraken van de agenten. En daar ga ik bijna 13 jaar terug in de tijd…

Ik zie de politieauto weer onze straat in rijden. Ze namen de tweede afslag van onze straat waardoor ze rond moesten rijden en wij ze al zagen aankomen. Toen de auto eindelijk voor ons huis stopte stonden wij al buiten. En terwijl de agenten uitstapten stelde mijn zus de vraag al; “Is het erg?” De agente antwoordt met “ja”. “Is hij dood?” vraag ik nog voordat de agenten onze oprit oplopen. Ze antwoordt wederom met “ja”.

Ze draaide er niet om heen. Deed wat ze op de academie geleerd had.

In het gesprek hebben Ewout en de agenten het over het feit dat je weet dat de mensen in kwestie dit moment nooit meer zullen vergeten, dit blijft ze altijd bij. En niets is minder waar. Heel veel ben ik vergeten van de tijd na mijn vaders overlijden, maar dit moment kan ik als een film afspelen in mijn hoofd. En terwijl de aflevering verder gaat, kijk ik in mijn hoofd naar die andere film. Die film waarin wij niet de hoofdrol hadden moeten spelen. Die film die ons leven voor altijd veranderde. Die film waarin ik mijn vader verloor. Die film die een waargebeurd verhaal bleek te zijn.

Bureau Hofstad veranderde mijn gewone dinsdag in een intensieve dag. Want ook na bijna 13 jaar ben ik weer van slag.