Zaterdagavond: En daar komt Mirjam binnen. Ze heeft een bos bloemen voor mij meegebracht. Het is een bos met 10 witte gerbra’s… voor elke maand één…
Want ja echt waar, het is vandaag 18 oktober en dat betekent dat het precies 10 maanden geleden is dat gelukkig zijn niet meer van zelfsprekend is.
Nu ik papa al tien maanden niet meer gezien, gesproken en geknuffeld heb, beginnen de 10 maanden ook als 10 maanden te voelen. In het begin voelt alles als de dag van gisteren. Maar de harde waarheid komt steeds meer binnen. Het voelt niet meer als gisteren, hoe graag ik ook zou willen…. Want het gevoel dat ik hem al zo lang niet gezien heb maakt het gemis steeds groter. Ik had gehoopt dat de tijd alle wonden heelt en dat het steeds een beetje makkelijker zou worden… Het tegenovergestelde is echter waar. Het wordt steeds moeilijker en moeilijker. Het lastige daaraan is is dat de wereld door wil, terwijl ik zo graag gewoon stil zou willen staan…
Stil
Zet de tijd maar even stil
gewoon omdat ik nog niet verder wil
ik wil gewoon nog even stil staan
op deze manier raak ik steeds verder bij papa vandaan
zijn stem hoort in mijn hoofd
hij is degene die in mij gelooft
en daarom moet ik over papa blijven praten
en hem nooit mijn gedachten laten verlaten
"Je bent van mij" dat is wat je altijd zei
maar nu ben jij een deel van mij!
Lieve pap, ik weet het, de schouders eronder en ga ervoor
wat ben ik blij dat ik jou nog altijd hoor….