De vakantie is achter de rug. Onder tussen tikte de tijd gewoon door. We gingen 2 uur terug in de tijd en weer 2 uur verder in de tijd. Hoe de tijd ook liep het werd steeds weer de volgende dag. We hadden geen idee van de dagen van de week, wisten niet op welke datum we leefden.
En dan is het opeens weer de achttiende…. Weer een maand verder. De teller staat op 20 inmiddels, 20 maanden zonder papa!
Ook zonder papa op vakantie. Maar toch niet helemaal….
Op de dag van vertrek belde ik naar mama en Aïsha. Zij namen op en ik riep op vrolijke toon: Het is zo ver, wij gaan op vakantie!
PATS! De televisie vloog uit. Ik keek naar Tim, ik keek naar de kinderen en daarna naar de afstandbediening op ons bed. Niemand had eraan gezeten…. Hum….
We vierden onze vakantie en papa vierde hem mee. Iedereen had een foto van papa meegenomen (zonder af te spreken), dus hij was overal bij. In vele gesprekken diepgaand of oppervlakkig, vol met humor of verdriet werd papa genoemd.
Op een nacht had ik voor het eerst sinds maanden een droom waarin ik papa zag. Ik fietste op een heel klein fietsje door de stad. Ik was opweg naar huis want papa was alleen, ik wilde niet dat hij alleen was! Ik fietste zo hard ik kon, maar kwam maar niet thuis. Toen ik eindelijk thuis aan kwam en de oprit op fietste zat papa "gewoon" in de oker gele stoel (deze stoelen hadden we toen ik een puber was) met zijn voeten op tafel televisie te kijken. Ik werd wakker en de tranen liepen over mijn wangen. Gelukkig was mama ook wakker en kon ik bij haar uithuilen. Na een kopje thee knapte ik op en ging rustig naar bed. Ik dacht bij mijzelf: We kunnen overal naar toe gaan, dichtbij huis of heel ver weg het gemis en het verdriet gaan altijd met ons mee.
En het gaat ook weer mee naar huis. Want toen we eergisterenavond voor het eerst weer in ons eigen bed lagen en bijna in slaap waren, PATS! Viel opeens de stroom op de bovenverdieping uit. Ik keek naar Tim, wat was dat? Geen idee….Hum…. Tim verzette de schakelaar in de meterkast en alles deed het weer.
Ik draaide mij om en dacht bij mijzelf: Papa is er ook weer…. zou hij electricien zijn geworden?
En zo weet ik zeker dat hij nog altijd bij ons is! Al kan ik hem niet meer knuffelen, niet meer vragen om raad, zie ik hem niet met mijn kinderen spelen. Hij ziet ons wel en daar moet ik het meedoen… soms kan ik mij daarbij neerleggen, maar vaak maakt het mij nog zo vreselijk verdrietig. En zou ik nog even op mijn kleine fietsje willen stappen en zou ik fietsen zo hard ik kan!