LiveR, maar dan anders…

Na veel logjes over mijzelf en mijn vader nu een log over mijn kinderen en hun vader.

Want ik ging niet alleen een tatoeage laten zetten, ook Tim ging mee. Niet alleen ter ondersteuning van mij, maar ook hij werd onder handen genomen. Waar ik in 5 minuutjes klaar was heeft Tim anderhalf uur pijn moeten lijden.

Tim had het al sinds Rev zijn geboorte over de compleetheid van ons gezin. Hij was er al heel snel achter dat twee kinderen voor hem het ideaalbeeld vervulde. Liv en Rev maakten van hem de vader die hij wil zijn. En zo hadden zij een ere plekje verdiend. En wel op zijn lichaam.

Hij ontworp zelf de tattoo en deze heeft kant en klaar maanden in zijn postvakje gelegen. Hij nam echter nooit de stap om een afspraak te maken. En zo maakte ik "gewoon" twee afspraken tegelijk en kon hij er niet meer onderuit.

Tim vertelde het tegen bijna niemand. Maar van de mensen tegen wie hij het zei kreeg elke keer dezelfde vraag: Waar? En weet je wel dat dat één van de pijnlijkste plekken is? Ook de tatoeëerder vroeg na het horen van de plaats of hij wel al meerdere tattoos had. Nee… zijn reactie was kort maar krachtig… HELD!

En een held… dat was hij! Waar ik 5 minuutjes op mijn tanden heb moeten bijten deed Tim dat ruim 90 minuten. De tatoeëerder vroeg af en toe heel rustig aan Tim of het nog ging. En het ging, want Tim hield vol.

En zo staan er nu twee namen aan elkaar vast op Tim zijn zij. En wel de twee namen van mijn kinderen, onze kinderen! En ook dat voelt heel speciaal!

Tim blijft een persoon die niet zoals zijn vriendin wel doet alles aan de grote klok hangt. En zo zal hij ook niet iedereen zijn nieuwe tattoo tonen. En daarom moet ik dat maar doen…