"Ik moet plassen" maar dan op het kinderdagverblijf.

Mijn werkweek zit er weer op en daarbij de kinderdagverblijfdagen van Liv en Rev ook.

Dinsdag bracht Tim Liv voor het eerst zindelijk naar de Speeldoos. Er werd een klein punt van aandacht voor Liv haar "Ik moet plassen" gevraagd en daar lieten we het bij. Toen ik Liv 's middags weer ophaalde zag ik meteen dat ze een andere broek aan had. Een ongelukje kan gebeuren, vooral zo'n eerste hele dag weer op de Speeldoos. Het was echter niet één ongelukje, maar het waren er drie. Liv haar vaste leidster was al naar huis en de oudere invalleidster meldde op een iets wat geïrriteerde toon dat dít niet echt prettig was vandaag. Hmmmm! Dat begrijp ik.

Op de fiets naar huis vroeg ik mijzelf meteen af waar het aan zou kunnen liggen. Durft ze niet? Weet ze niet of ze zomaar mag gaan? Kan ze geen leidster vinden? Is ze te druk met haar spel bezig? Is het te druk in de groep? Voelt ze zich niet veilig? Hebben de leidsters er te weinig aandacht aan besteed?

Mijn gevoel bleef bij de laatste twee steken. De opmerking van de oudere invalleidster gaf mij het gevoel dat het helemaal aan Liv lag, terwijl ik eerder het idee had dat het aan die leidster lag. Liv heeft van haar in ieder geval niet het vertrouwen gekregen die zij zo nodig heeft.

In een gesprekje met Liv heb ik zelf de regels voor het plassen op de Speeldoos maar bedacht.

1. Als je moet plassen moet je het zeggen.
2. Ook als je buiten bent.
3. Ook als je aan tafel zit.
4. Ook als je in de hal aan het spelen bent.
5. Ook als je ligt te rusten.
6. Zie je geen "juf" dan ga je alleen!

Ik besloot om het de volgende dag toch even met de vaste leidster erover te hebben. Natuurlijk was die er nog niet toen ik Liv kwam brengen. Ik meldde de korte versie aan een leidster die er al wel was en sprak nog één keer met Liv af dat ze gewoon op de wc moest plassen die dag.

Met niet al te veel vertrouwen in de hele situatie fietste ik naar school. In mijn pauze besprak ik het gevalletje "zindelijkheid Liv" met mijn collega's. Dan bel je er toch nog gewoon even achteraan was de conclusie. En zo belde ik iets voor half 11 de vaste leidster van Liv. Ze had het doorgegeven gekregen en het ging erg goed.

Toen ik Liv om half 5 ophaalde was ik erg blij dezelfde broek te zien die ik haar die ochtend had aangedaan. Liv haar "juf" gaf aan dat het gisteren een erg drukke en rommelige dag was geweest. Door een zieke collega die werd vervangen door de oudere invalleidster was zij het overzicht een beetje kwijt geraakt. Ze dacht dat dat de reden was van het broekplassen van Liv. Dat denk ik ook….

Ik gaf aan het vervelend te vinden om dit soort dingen te melden, maar het nog vervelender vind dat Liv verdrietig wordt van iets waar ze eigenlijk niets aan kan doen. Dat begreep ze helemaal, Liv had dan ook een sticker verdiend. Met een trotse Liv keerde ik huiswaarts!