Eergisteren vergat ik er over te bloggen. Het stond nog wel in mijn agenda omdat ik het niet wilde vergeten. Niet dat ik het nou een echt groot feest waard vind hoor, maar ik vond het wel het vermelden waard.
Op 9 februari 2008 startte ik namelijk met deze web-log onder de noemer, we zullen zien of mama het volhoudt. (Vreselijk dat ik mama schreef ipv ik, maar ik was er zo trots op het te zijn en was het nog maar net)
3 jaar later kan ik toch wel concluderen dat het volhouden niet zo moeilijk ging. Helemaal niet wanneer je bedenkt dat ik de eerste paar maanden, maar een stuk of 10 lezers per dag had. Nu zitten mijn pageviews vaak rond de 200, met uitschieters naar boven en naar beneden. In een weekend met mooi weer of op feestdagen blijft de teller soms maar rond de 150 hangen. Op verjaardagen of bij belangrijke gebeurtenissen schiet hij heel erg snel over de 200 heen. En soms op onverklaarbare wijze zit hij opeens op 300. De 5 á 600 zal ik wel nooit meer halen, maar dat wil ik ook niet. Dat zou betekenen dat er weer iets heel ergs zou zijn gebeurd, want hoe je het ook wendt of keert, dat trekt lezers. Nu vind ik het leuk dat zowel vrienden, familie, goede bekenden, gewone bekenden, handje vol collega's, ouders van school en ik zou niet weten wie mijn verhalen volgen.
Ik vind het heerlijk om te schrijven. Het geeft mij inzicht in ons leven. Ik "vergeet" nooit wanneer iets gebeurd is (dan zoek ik het gewoon even terug). En het zorgt ervoor dat ik mijn fototoestel altijd bij mij heb en alles vast leg. Maar bovenal, het geeft mij rust. En dat is heerlijk in het veel al hectische leven dat wij leiden.
Wanneer ik tegenwoordig in vriendenboekjes van kinderen in mijn klas moet schrijven staat bij hobby's met stip op nummer 1, bloggen! En ik hoop dat ik dat nog een paar jaartjes volhoud… eerst maar eens op naar het volgende jaar!