Elf(tal)

Er zijn ELF maanden voorbij.

Het is ELF maanden later.

We zijn ELF maanden verder.

De 18e van de maand was de eerste maanden een echte mijlpaal in de maand. De 18e gaf aan dat we weer een maand verder van papa af waren komen te staan. Dat wordt steeds minder het geval. Nog steeds houd ik de 18e goed in de gaten omdat ik op die dag een stukje wil schrijven. Voor jullie, maar ook voor mijzelf. Elke maand de balans opnemen is erg belangrijk voor mij. Even voelen waar ik nu sta in dit hele proces. En vooral waar staat PAPA?

Het is namelijk net een voetbalwedstrijd waarin papa de reserve is. Wij, mama, Aïsha, Tim en ik, maar ook onze naaste familie en vrienden doen mee. De ene keer staat er een groot team, de andere keer is de opkomst minder, maar…. we staan NOOIT alleen.

De wedstrijd is op 18 december begonnen. Papa werd reserve gezet. Een goede speler die aan de kant moet zitten vraagt om uitleg en ook zijn teamgenoten vragen hierom. En dat gebeurde,  we vroegen om uitleg, waarom papa? We verloren wedstrijden, er waren verloren dagen.

In de wedstrijden die volgden werd het publiek minder, maar onze trouwe supporters bleven komen. De wedstrijden waren soms wat beter en de reserve was soms opvallend stil. Maar als er dan iets in het veld gebeurde, was de reserve opeens weer volop aanwezig. Er waren namelijk momenten dat de reserve zich maar even rustig hield. De spelers konden even "gewoon" spelen. En toch zie je de reseve altijd zitten. Hij is er iedere wedstrijd bij. Soms heel aanwezig, soms op de achtergrond, de ene keer als verdrietige stem, de andere keer als blije teamgenoot. Maar hoe je het ook spelen wil, de reserve blijft reserve! Want onze coach heeft hem uit het spel gezet!

De competitie is na 11 maanden nog niet voorbij. We staan nog steeds strak onder aan de ranglijst. Het geluk is nog niet aan onze kant, want met 1 goed gespeelde wedstrijd word je nog geen eerste. Er zijn spelers afgevallen, vrijwillig vertrokken, er zijn gelukkig ook spelers bij gekomen die de wedstrijd soms verbeteren. Ons hele team blijft knokken, zoals papa (de reserve) zegt; opgeven is geen optie! Niemand heeft de illusie dat een kampioenschap er ooit in zal zitten, maar wie weet komen we ooit uit het rechter rijtje! En daar gaan we voor!

Oja… een winterstop zit er dit jaar voor ons niet in…