De eerste noten van het liedje zijn voor ons genoeg om ons gevoel te raken.
Een week geleden stond ik in de badkamer en lag Tim nog lekker in bed. Ik wist dat hij er bijna uit moest en wachtte eigenlijk op zijn wekker. Toen zijn wekkerradio af ging was hij ook meteen weer uit, een paar seconden was er maar voor nodig geweest. Niet echt de alledaagse gang van zaken rond Tim zijn opstaan ritueel. Het liedje op de radio was echter te veel voor de vroege morgen.
Natuurlijk was het liedje al bij mij binnen gekomen. De radio was dan nu wel uit, maar in mijn hoofd ging het liedje gewoon door. In mijn hoofd reden we weer achter de rouwauto met daarin mijn vader Hardenberg binnen. En terwijl ik doorga met mijn dagelijkse bezigheden probeer ik de brok in mijn keel weg te slikken.
Vandaag zijn we wederom bezig met ons ochtendritueel met een muziekje op de achtergrond. Wanneer de eerste noten uit de boxen van de televisie galmen heeft Tim de afstandsbediening alweer in zijn handen en klikt hem snel weg. Ik vraag hem om hem terug te zetten. Het is zondag, ik heb vanmorgen niets bijzonders… Ik ga zitten en laat het liedje binnen komen, daarnaast mijn emoties ook…
Wat kan verdriet toch heftig zijn…. Wat mis is deze man, mijn vader, de opa!
Het liedje is allang afgelopen als ik stilletjes mijn eigen gevoel weer tot rust breng.
Wat fijn dat ik de afgelopen 5 jaar en 4 maanden een aan en uit knop voor mijn gevoel heb kunnen ontwikkelen. Het gemis is niet minder, het verdriet is niet anders, de emoties zijn niet minder heftig het is alleen het moment van ontladen dat ik nu zelf in de hand heb. In mijn hoofd is het iedere dag! Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk, dat ik hem niet mis…
Ik zette nu het knopje om en liet mijn emoties toe… de uitknop is er echter één die langzaam reageert. Ik heb even tijd nodig om te resetten. Ik pak de stofzuiger en een sopje en kruip onze slaapkamer in om weer heel langzaam tot mijzelf te komen. Maar het begin van tot mijzelf komen is schrijven…
Wat hadden we het toch goed….
Human:
