Met onze telefoon aan ons oor komen we binnen. Groeten tussendoor nog net even en lopen door naar de tuin en bellen rustig verder. Bij het aan tafel gaan leggen we de telefoon naast ons bord op tafel of in ieder geval binnen hand bereik. Wanneer hij gaat, staan we op en lopen heel beleefd even weg van de tafel, want van bellen onder het eten hoeven de anderen geen last te hebben. We houden het kort, maar zijn al snel een paar minuten in gesprek. Na het eten moet de gene die onder het eten belde toch echt even terug gebeld worden. Met de telefoon tussen oor en schouder ruimen we de tafel af, jeetje wat krijg je daar een warm oor van…. Wanneer het gesprek klaar is leggen we onze telefoon op het aanrecht of in ieder geval op een plek waar we hem horen wanneer hij gaat. Dan komt xe9xe9n van de kinderen luid schreeuwend aangerend met jou telefoon in de hand: SMSJE!!!!! Och wat lief zeg ik… meteen maar even terug sms'en en al sms'end verlaat ik het huis van mijn moeder: "Bedankt voor het eten!" roep ik nog even opkijkend van het beeldschermpje!
En dat dan keer 3, want vriend en zus willen ook graag voor iedereen bereikbaar zijn.
Het is misschien wat overdreven beschreven, maar helemaal ondenkbaar is het niet. Onze mobiele telefoon gaat geregeld boven onze huis/tafelgenoten. En daar is mijn moeder zat van. Ze noemt ons zelfs onbeschoft. Zo wil ik het zelf eigenlijk niet noemen, maar ergens heeft ze wel gelijk. Het is inderdaad zeer onbeleefd en hinderlijk. Nou ja, dat vind ik het wanneer anderen het doen terwijl ik met hun in gesprek ben.
Vreselijk wanneer je wat zit te vertellen en er komt een piepje tussen door. Het piepje zorgt ervoor dat je gesprekspartner even op zijn/haar telefoon kijkt en glimlacht, fronst of… Het brengt je van de wijs… waar hadden we het ook al weer over. Wanneer we het weer weten vervolgen we ons gesprek. En dan… dan begint mijn telefoon te piepen. Hmm… toch ook maar even kijken, want je weet maar nooit wat voor ernstigs ik anders ga missen. En weer zijn we van de wijs gebracht…
In het restaurant waar wij nog wel eens eens eten staat groot op een bord geschreven:
"Wij vinden het triest wanneer u uw telefoon boven uw tafelgenoot verkiest"
En eigenlijk is dat ook heel triest, maar toch gebeurt het. En niet soms, maar heel heel erg vaak. Mijn moeder is nog altijd niet zo mobiel aangelegd en wil het ook echt niet worden. Niet omdat ze niet bereikbaar wil zijn, maar enkel en alleen omdat ze niet onbeschoft wil worden.
En eigenlijk wil ik ook niet onbeschoft zijn, dus bij deze laat ik mijn telefoon voortaan in de tas en zet ik hem onder het eten op "stil" zodat niemand last van mij hoeft te hebben.
En als er dan toch xe8cht iets is… dan bellen ze wel terug!
Want zo willen we niet worden… toch? Dat is zo "1997"!
Al lijkt mij zo'n kitkatje met Tim op de bank wel een leuke ervaring… al zie ik ook meteen twee stuiterende kinderen erachter aan komen!