Wat ik schrijf op mijn blog kan de hele wereld lezen. Sinds ik schrijf op mijn weblog ben ik mij hiervan bewust. Dit alles weerhoudt mij er zelden van om ergens niet over te schrijven, ook al zijn er mensen die vinden dat ik voorzichtiger zou moeten zijn.
Zo schreef ik open over de dood van mijn vader. Zo verstopte ik mijn verdriet nooit. Ook schreef ik over vriendschappen en teleurstellingen. Ik schreef over de slaapplroblemen van Rev. En ook over de poepproblemen van Liv.
Het poepprobleem van Liv heeft inmiddels voor veel peuters/kleuters voor oplossingen gezorgd.
Directe lezers van mij mailden mij voor tips en stelden mij hun vragen. Er waren/zijn veel meer kinderen die niet kunnen of durven poepen. Het onderwerp is alleen erg privé waardoor we het er zelden over hebben met buitenstaanders. Wanneer je het nergens over hebt weet je ook niet of er mensen om je heen zijn die je kunnen helpen.
Doordat ik het gewoon de wereld in gooide maakte ik het onderwerp bespreekbaar. En zo kreeg ik vanavond alweer een berichtje met een hulpvraag. Via via via via wist deze moeder van de problemen van Liv. Ik help graag en waagde er meteen een telefoontje aan. Na 20 minuten bellen legde ik voldaan de telefoon neer. De moeder gaat morgen de huisarts bellen en laat zich doorverwijzen naar de poeppoli in Meppel.
De poeppoli waar Liv van haar trauma af kwam. Vol enthousiastme kan ik zo’n moeder vertellen hoe wij in drie maanden tijd afscheid van de luiers namen. Hoe POEP de normaalste zaak van de wereld is geworden in ons gezin. Hoe lastig het was om het de tijd te geven en hoe moeilijk het was om af en toe ook een stapje terug te moeten doen. Hoe dankbaar ik de kinderbekkenbodemfysiotherapeut ben voor haar hulp, maar vooral hoe trots ik ben op Liv.
Want na drie maanden hulp poepte Liv zelfstandig op de wc. Ze heeft daarna nooit meer een terugval gehad. Zelfs nu op school gaat ze in haar uppie en maakt ze haar eigen billen schoon. Wanneer dat een keer niet helemaal goed gaat is er niets ergs aan de hand en doet ze gewoon als ze thuis is een schoon onderbroekje aan. De andere kan mama wel weer wassen. Wie had een jaar geleden kunnen denken dat Liv haar afkeer en gruwel naar POEP toe volledig zou overwinnen? Ik had het zeker gehoopt, maar had er niet veel vertrouwen in… En daarom ben ik ook zo blij dat we de stap hebben durven maken, dat we ook nu weer durfden te zeggen dat we het zelf niet meer wisten. En wat ben ik ontzettend trots op Liv, ze heeft het maar mooi geflikt! Mijn stoere kleuter!
Ik hoop dat de moeder van vanavond volgend jaar net zo trots en tevreden terug kan kijken op haar stoere kleuter… Succes!
