Sinds mijn vader precies een week voor kerst overleed is kerst doorgestreept in mijn lijstje van feestdagen. Hoezo vieren als er een heel belangrijk iemand mist op deze dagen. Overal zie je families compleet aan de keukentafel zitten. Wij kunnen nog zoveel mensen uitnodigen, wij zullen nooit meer compleet zijn.
Dat kerst voor mij geen feestje meer is wil niet zeggen dat we het helemaal overslaan. Ik beleef de dag als een zondag. In plaats dat 1 persoon ons prakkie kookt, maken we het ieder voor zich in kleine pannetjes. We eten kerstkransjes en chocola… er liggen cadeaus onder ons boompje, het is gezellig en ik ben enorm tevreden. Maar het is geen groot feest. En dat hoeft ook niet, het is goed zoals het is en ik breng de dag door met de mensen die dat begrijpen.
Dat we dit jaar zo enorm verwend worden is eigenlijk te gek voor woorden. Kerstavond als verrassing cadeautjes van mijn tante onder hun strakke witte boom…
Vandaag cadeautjes van mijn moeder onder ons miniboompje…
Morgen liggen de cadeaus onder een traditioneel versierde kunstboom in een huis vol lichtjes.
3 verschillende dagen, 3 verschillende bomen, 3 verschillende gezelschappen… maar alle 3 zeggen ze hetzelfde. Wat fijn dat we met kerst samen zijn!