Afgelopen maandag kreeg ik van Tim een mooi boek. Gewoon omdat hij mij zo lief vindt. Dat scheelt, vindt iemand mij nog lief!
Ik heb mij in het boek gestort en wil het liefst niet meer stoppen met lezen. Krijg nou tieten!! van Claudia de Breij, een boek met zwangerschapsverschijnselen. Gewoon jeuk aan je tieten, last van winderigheid en seks of juist geen seks tijdens de zwangerschap. En nog veel meer dingen die langs komen tijdens zo’n zwangerschap.
En toen kwam ik bij week 21, Arm vruchie.. genaamd!
Als je zwanger bent mag je niet roken, liever geen alcohol, geen rauwmelkse kaasjes en geen stress. Stress? Hoe vermijd je in godsnaam stress? Je hebt twee soorten stress: stress die je jezelf aandoet en stress die het leven je aandoet.
……………………………………………..
In mijn omgeving hebben veel vriendinnen het nog kloteriger getroffen; je schoonvader verliezen wanneer je zwanger bent is één ding, maar je moeder verliezen wanneer je zelf moeder wordt is een wrede streek,van het leven. Allemaal hebben ze het toch gefikst, hebben ze gewaakt naast bedden en staan zingen op begrafenissen. Want dat kan dus kennelijk. "Ik laat het verdriet gewoon maar tot hier komen", zei mijn hoogzwangere vriendin Kim, en wees op haar onderste ribben. En ze redde het, ondanks alles bleef ze blij met de baby in wording. Daarna komt het verdriet natuurlijk alsnog, maar het lichaam schijnt een manier te hebben gevonden om het leven altijd voorrang te geven boven de dood.
Ik: moeder… zus… zwanger…
Gewoon een boek over zwangerschapsverschijnselen en toch komt weer die FUCKING dood langs. Gelukkig schrijft ze het mooi en kon ik zo door naar hoofdstuk 22, "Zwangerschapsdementie"…. Ahum… wat is dat?