Gisterenochtend werd Liv opgewekt wakker…
"Nog 1 nachtje slapen en dan ga ik verhuizen!!!"
Deze gedachte van Liv laat zien hoe wij als gezin met elkaar verbonden zijn. Het was inderdaad nog maar 1 nachtje slapen. Maar niet liv gaat verhuizen, maar Aïsha. En niet nu meteen, maar over een paar weken. Als haar nieuwe huis een plekje is geworden dat echt van haar is, als het af en ingericht is. Dan… dan gaat Aïsha voor de tweede keer het ouderlijk huis verlaten.
Vandaag kreeg ze de sleutel van haar nieuwe optrekje. Gelukkig een optrekje op loopafstand, maar dat hadden jullie vast niet anders gedacht.
Dat het een bijzondere stap is die er gezet gaat worden lijkt mij duidelijk. Ruim twee jaar geleden haalden wij na het vreselijke nieuws onze logeertas op en sliepen met z'n allen bij mama. Na de kerstvakantie gingen Tim en ik met de kinderen weer naar huis.
Aïsha zou blijven totdat mama en zij beiden het gevoel hadden wel (weer) alleen te willen zijn. En dat punt kwam pas 2 jaar later. Na een aantal maanden werd dan ook Aïs haar huisje opgezegd en haar meubels opgeslagen. Nu kunnen de meubels weer te voorschijn komen, want de tijd heeft rust gebracht. En die rust laat toe dat ze allebei alleen willen/kunnen zijn.
Rust zal niet het juiste woord zijn voor de komende weken. We zullen onze handen eens flink uit de mouwen steken en er samen een prachtig plekje van maken.
Ik ga dan ook nu Liv al van de Speeldoos halen zodat ook zij het huis van tanti kan bewonderen. En haar nieuwe slaapkamer… want die gaat daar natuurlijk ook "gewoon" komen!
