Diepe rust na indrukwekkende ochtend!

Op dit moment hangt er bijzonder weer in de lucht.

Buiten is het bijna donker. Er hangt een groene gloed over onze straat. In de verte dondert het flink, fikse regen komt met bakken uit de lucht zetten. Wij houden wel van dit weer en zoeken allemaal ons rustplekje op.

Liv is in het hoekje van de bank gekropen. Tim ligt languit naast haar. Rev ligt te snurken in zijn eigen bedje. Dat laatste is net zo bijzonder als het weer buiten….

Rev is namelijk vanmorgen geopereerd!

We moesten om 8.45 uur met Rev in het ziekenhuis hier in Hardenberg zijn. Geen probleem, dat is hier nog geen 10 minuten vandaan. Wat het probleem was, hij moest nuchter zijn. Voor iemand die van maaltijd naar maaltijd leeft is dat een hele prestatie. Toch gedroeg hij zich tot aan de operatiekamer voorbeeldig. Hij lachte breed uit naar alle zusters in zowel, witte, groene als blauwe pakjes. Ook mij vond hij nog steeds leuk in mijn blauwe "jurk" met een netje over mijn hoofd.

Minder leuk werd het toen er 3 groene pakken om het heen gingen staan en zich ook nog met hem gingen bezig houden. Er werd een kapje over zijn neus en mondje gedrukt en toen was de lol er helemaal af. Huilen, huilen en nog eens huilen. Het ergste was, het was een huiltje dat ik nog nooit eerder gehoord had. Rev was in paniek. En zo viel mijn kleine mannetje inslaap en moest ik hem achter laten op een veel te groot bed.

Ik nam emotioneel bij Tim op de gang plaats. We kletsten wat over koetjes en kalfjes met de andere wachtende ouders. Toen de deur van de uitslaapkamer even open ging, omdat een zuster terug kwam van haar pauze, hoorde ik een kindje hard huilen. Dat is Rev zei ik tegen Tim.

En inderdaad, ik mocht meekomen. Achter in de hoek lag mijn kleine mannetje in een ziekenhuisbedje zich te verzetten tegen alles om zich heen. Hij huilde en was boos, en dat terwijl hij nog niet eens helemaal goed wakker was. Gelukkig mocht ik bij hem in het bedje gaan zitten en kreeg ik hem dicht tegen mij aan bij mij op schoot. Rev bleef echter huilen terwijl het bloed uit zijn neusje liep. Toch werden wij bijna meteen weer naar de kinderafdeling gereden. Samen in het kleine bedje over de gang, met Rev dicht tegen mij aan.

Op de kinderafdeling werd Rev steeds wakkerder. Hij bleef alleen huilen en zich verzetten. Ook spuugde hij tot twee keer toe flink bloed. Inmiddels zat ik dus flink onder het bloed en was ik nat van het zweet. Ook Tim en Rev keken behoorlijk oververhit uit. Gelukkig kreeg Tim Rev weer in slaap.

Terwijl Rev sliep kwam de KNO arts langs. Alles was goed gegaan, een stel flinke neusamandelen waren verwijderd. Wanneer Rev wakker was en wij het aandurfden mochten we naar huis.

Toen Rev rond 12 uur wakker werd en weer wat helderder uit zijn oogjes keek hebben we het boeltje bij elkaar gepakt en zijn naar huis gegaan.

Thuis hebben we heerlijk samen aan tafel gegeten. Ja, Rev ook! Hij had vast enorme honger. Aan tafel begon hij alweer te gapen. Om 13uur lag hij weer in bed. Nu gelukkig zijn eigen bed. Zachtjes hoor ik hem nu snurken, zijn neusje is nog niet helemaal vrij. En wij, wij zijn ook kapot!

Het was een bijzondere, indrukwekkende morgen voor ons alle drie. Ook Liv vond het bijzonder dat haar broer thuis kwam met een armbandje om. Die heeft zij er maar even samen met tim afgeknipt. Om de foto's kon ze wel lachen, haar broek met een "jurkje" aan. Of Rev er over 10 jaar ook om kan lachen vraag ik mij af. En daarom plaats ik ze hier maar niet. Jullie kunnen je vast wel een voorstelling maken van een enorm verdrietig jongentje in een beertjes jurkje….

Nu maar hopen dat het ergens goed voor is geweest. Dat Rev met dit mooie weer niet meer verkouden is, geen ontstoken ogen heeft en niet elke maand gepakt wordt door een oorontsteking. We wachten rustig af. Nu eerst maar even bijkomen van deze "bijzondere" dag!