En dat is 1.1; 1 jaar + 1 maand! Het voelt als een toets die op de planning staat. Die noemden we op de pabo ook in twee cijfers. Toets 1.1 was een hele pittige. Deze 1.1 is ook pittig, en waarom? Het heeft geen directe oorzaak, het is alleen in de eerste maand van het jaar zo moeilijk om vooruit te kijken. Wat gaan we in vredesnaam de komende 12 maanden toch weer doen om het leven zo aangenaam mogelijk te maken…
Vorig jaar schreef ik rond deze tijd dit gedicht:
Van dag tot dag…
Je wordt wakker op je eigen tijd
en denkt meteen "ik ben mijn vader kwijt"
Je gaat naar beneden en doet je ding
We branden een kaarsje voor de twinkeling
Liv en ik geven de foto samen een zoen
en denken… "wat zullen we vandaag weer eens doen?"
We drinken een kopje thee en ruimen wat op
het wordt alleen maar niet rustig in mijn kop
dan snel naar mijn ouderlijk huis
daar voel ik mij nog steeds het meeste thuis
iedereen gaat heerlijk zijn eigen gang
met elkaar zijn is op dit moment van het grootste belang
Dan moeten we ook nog samen aan tafel gaan
we eten wel, maar er is een lege plek voortaan
Geen papa en Liv die samen dollen
die onder ons toezicht over de grond heen rollen
Dit is elke dag zo’n moeilijk moment
omdat niemand aan deze stilte aan tafel went
Daarna weer naar huis en Liv op bed
hopen dat ik mij deze avond weer red
Maar weer een avond dom voor de buis
het is heerlijk warm, maar toch ook koud in huis
En dan word ik gelukkig weer moe
en kan ik weer naar mijn eigen bed toe
We doen het kaarsje uit en ik geef papa een zoen
en denk "wat zal ik morgen weer eens doen".
Nicolle
Eigenlijk is er niet heel veel veranderd in een jaar tijd. Het eten is nog steeds niet als van ouds. Geen uren aan tafel met een kopje koffie of thee na, maar eten, afruimen en beginnen met de avond. Naar huis om Liv en nu natuurlijk ook Rev naar bed te brengen. Alleen op de bank wachten tot mijn ogen dicht vallen. En denken morgen weer zo’n zelfde dag…
En toch… toch zijn er vaker momenten dat je gewoon door kunt gaan. Gewoon door gaan kun je namelijk leren, met een beetje doorzettingsvermogen en je domme verstand kom je een heel eind. Gelukkig hebben "wij Slotjes" dat doorzettingsvermogen van papa mee gekregen!