Alles is achter de rug….
We slapen nog steeds bij m’n moeder, gewoon omdat het fijn is om samen te zijn. Samen op de bank, samen een klein beetje eten naar binnen proppen en samen kijken naar een spelende Liv.
Ik werd net wakker van het geklets van Liv, vrolijk geklets… Hup, eruit dan maar… Een nieuwe dag…
Wanneer we naar beneden lopen roept Liv al pa, waarmee ze opa bedoeld. Beneden loopt ze meteen naar kantoor, waar papa’s kist stond. Stond, want hij staat er niet meer! Liv kijkt rond en zwaait, ja opa is nu echt weg zeg ik. Opa is een sterretje en is in de hemel! Zwaai maar even naar de foto. Liv loopt naar de foto en geeft hem een kus. Dat is ook goed zeg ik, dat vindt hij vast fijn. En Liv loopt naar de fruitschaal, pakt een appel, doet deze in haar kinderwagentje en begint te spelen. Wat is het leven van kinderen toch mooi!
Het is goed dat Liv er is, dat houdt mij op de been. Ik moet eruit! Ik moet eten! Ik moet op de klok kijken! Maar het liefst doe ik niets, helemaal niets! Gewoon wat rondhangen in huis en niet naar de foto’s kijken. De foto’s laten mij zien dat hij NOOIT meer terug komt. En NOOIT past nog niet bij mijn gevoel.
Gisteravond liep ik nog even in mijn ééntje in het donker naar de Plus. Gewoon om wat fruit te halen voor mijn kleine meisje, papa’s juffer. In het donker kun je zo lekker bij de mensen naar binnen kijken. Maar nu kijk ik liever niet… Ik kan het niet zien dat iedereen maar gewoon door gaat met leven…
Ik hoop dat ik over een tijdje ook weer kan doorgaan en dat ik niet alleen achteruit kijk. Gewoon doorgaan zal het niet worden, maar met het vooruit kijken alleen ben ik eerst wel tevreden denk ik!