Vanmorgen werd ik wakker met een raar gevoel over me. Een poosje in bed naar het plafond liggen kijken luisterend naar Liv haar gebabbel en Tim zijn ademhaling en opeens dacht ik… Ik mis hem!!!
Al die tijd miste ik papa nog niet. Had het gevoel dat hij wel weer terug kwam. Even op vakantie en dan weer thuis.
Gisteren avond vroeg mijn vriendin Henrieke nog aan mij "wanneer mis je hem nou het meest’" Ik antwoorde toen nog zonder blikken of blozen dat ik hem eigenlijk helemaal nog niet mis. Ik red mijzelf, ik adem, doe en leef ook door zonder hem. Dat ik vaak verdrietig ben om het feit dat hij dood is staat verder eigenlijk los van mijn eigen functioneren. Dat het nog wel zou komen wist ik wel maar zo snel nadat ik dit hardop gezegd had…
Missen…
Vanmorgen onrustig opgestaan
ik voelde de tranen al over mijn wangen gaan
voor het eerst tranen van "pap knuffel me nou"
voor het eerst het gevoel van "ooo wat mis ik jou"
voor het eerst kon ik wel gillen van de pijn
pijn omdat je nooit meer bij mij zal zijn
nooit is het ergste wat er is
nooit zegt: dat ik je zo vreselijk mis!
Lieve lieve papa, ik mis je zo!
