Thuis…
Gisterenochtend werd ik wakker met buikpijn. Een raar gevoel dat ik niet echt kon plaatsen. Met de hand op mijn buik het eerste deel van de ochtend door gekomen. Tim eens laten voelen en die voelde ook een "harde buik". We hadden met een hele groep afgesproken te gaan schaatsen dus verder maar niets zeggen.
Na een uurtje terug gegaan met nog steeds dat gevoel in mijn buik. Paar keer vaker naar de wc gegaan maar het hielp niets. Toen alle mensen weg waren even gaan zitten maar het huis zat al snel weer vol.
Tegen 5uur was het nog niet over. Toch maar eens de verloskundige gebeld. Zij had al snel in de gaten dat mijn lichaam aangaf dat het even genoeg is. Het is te stressvol en je moet even naar je lichaam luisteren. Doe het deze week eens even rustig aan, zeg je werk af en ga ’s middags maar eens even liggen. Het verdriet van het overlijden van je vader kan ik niet weg nemen, maar dat betekent niet dat je verder ook maar door moet gaan. Dat was duidelijk!
Dus huilend naar de adjunct gebeld waar ik mij ziek moest melden. Ik moest zoeken naar zijn nummer, want ik heb mij in mijn hele stage en werktijd nog nooit ziek gemeld. Hij begreep de situatie uiteraad en wenste mij sterkte. Ik ben toen eerst maar eens in bad gegaan en heb lekker uitgehuild. Wat is het toch één grote ***** zooi!
Je vader gaat zomaar dood! Je wil graag sterk zijn, maar je lichaam geeft aan dat je een pas op de plaats moet maken. Iedereen kan weer werken behalve ik. Ik ga het deze week dus echt rustig aan doen zodat ik volgende week weer "gewoon" kan werken!