Misschien zeggen ze het toch niet alleen omdat ze denken dat ik dat graag wil horen.
Met het verlies van mijn oma verloor ik ook de verhalen uit mijn vaders jeugd. Mijn oma vertelde regelmatig over de (ondeugende) belevenissen van mijn vader. Een ondeugend en ondernemend ventje was hij. Wanneer mijn oma Rev zag zei ze regelmatig in haar dialect “Wat lijkt dat jochie toch op je vader”.
En zijn meer mensen die dat concluderen. Naar Rev kijkend net niet hardop zeggen dat hij wel veel van mijn vader weg heeft. Ik zie het niet zo zeer als ik gewoon naar hem kijk. Ze zeggen het vast omdat ze denken dat ik het graag wil horen….
Een tijd geleden kwam ik echter een kinderfoto van mijn vader tegen en toen zag ik het ook. Wanneer Rev zijn “net uit bed look” heeft kun je inderdaad een aantal gelijkenissen zien.
In zie vooral in de ogen van beide jochies een ondeugende blik. Ik ben gek op die ondeugende blik, ik ben gek op deze jochies. En of Rev nou meer op mij, Tim of mijn vader lijkt, het maakt niet uit want hij hoort bij mij en ik hou van hem! En ik weet zeker dat mijn vader dit gevoel met mij gedeeld zou hebben en daarom in mijn ogen nu even geen ondeugende blik, maar een traan van gemis…