Toen papa overleed was ik 3 maanden zwanger (achteraf al 4). In de maanden die volgden werd er veel over mijn zwangerschap gesproken. Wat is het een mooi vooruitzicht en wat fijn dat het nog even duurt…
Geen woord ervan is gelogen. Tuurlijk is het een mooi vooruitzicht en inderdaad ik kon het er toen niet bij hebben, dus het was goed dat het nog even duurde. Maar nu we precies 5 maanden verder zijn, zit het er voor mij bijna op.
Ik heb het gevoel alsof ik mijn schuilplaats moet verlaten. De afgelopen tijd kon ik mij natuurlijk goed schuil houden achter mijn zwangerschap. "Hoi, hoe is het?" Goed hoor… ik heb wat last van mijn hand dus daardoor slaap ik slecht.. en het zal wel net zo’n druktemaker worden als Liv, want het bevalt hem prima in mijn buik..
Maar nooit: Ik prijs mij gelukkig dat ik nog een kindje mag krijgen, maar eigenlijk voel ik mij behoorlijk ongelukkig. Want 2 kinderen is fijn, maar het is nog veel fijner als je dat kan delen met de mensen waarvan je het meest houdt. En 1 van die belangrijkste mensen is er niet meer en dat staat mijn geluk behoorlijk in de weg.
Ik zie op tegen het moment dat ons mannetje geboren wordt en iedereen hem komt bewonderen behalve papa. Het liefst stel ik dat moment nog maanden uit om mij maar te verschuilen achter mijn dikke buik, want oh oh wat is ze mooi zwanger…
Maar binnen kort moet ik mijn schuilplaats verlaten. Precies 5 maanden heb ik papa bij mijn zwangerschap gemist. In gedachten zie ik hem glunderen naast het wiegje, in de lift van het ziekenhuis, in het restaurant en hoor ik hem aan iedereen die het horen wil vertellen dat hij een kleinzoon gekregen heeft. Want hij zou met ons tweede kindje net zo pronken als hij anderhalf jaar geleden met Liv heeft gedaan.
En tuurlijk zullen wij ook pronken en glunderen… maar over ons geluk hangt een waas van verdriet…
En zeg nou zelf… wat is nou 5 maanden op een mensenleven?
