Een maand geleden schreef ik voor het laatst.
Niet omdat de inspiratie ontbreekt, dat zeker niet. Er gebeurt genoeg om over te schrijven, maar ja tijd is wel een puntje in mijn hedendaagse leven.
De baby en peutertijd van de kinderen vond ik intensief. Ik keek uit naar de tijd dat ik niet meer zo achter ze aan hoefde te vangen. Je weet wel… dat ik niet op vaste tijden thuis moest zijn, maar iets meer bewegingsvrijheid zou hebben.
Die bewegingsvrijheid heb ik met een kleuter en groep 3er zeker gekregen. Die vrijheid werd echter snel weer gevuld. Zwemles, paardrijles, speelafspraakjes en kinderfeestjes.
Dan zijn er natuurlijk ook nog de gewone verplichtingen die bij het mens/moeder zijn horen en de sociale verwachtingen die er van je zijn.
O ja en dan werk ik ook nog en ook nog op een nieuwe plek. En ook dat even een periode wat meer dan in mijn contract staat. En zo denk ik af en toe met weemoed terug aan de baby/peutertijd, waarbij ik de kinderen van 13uur tot 15.00uur in bed legde en het huis niet kon verlaten en dus gewoon even stil stond bij de dag. En ook vaak even een stukje schreef. Schreef omdat het een uitlaatklep was, schreef omdat ik een geschiedenis op papier wilde maken voor mij en mijn kinderen en vooral schreef omdat het ontspannend was.
Nu ben ik blij als ik om 20.30uur op de bank plof en mijn ogen nog een uurtje open kan houden. De wekker gaat namelijk 4 á 5 ochtenden in de week om 6uur. En dan is er meestal voor die tijd al een meisje bij mij geweest om te melden dat ze echt niet meer kan slapen, ook als mijn wekker niet om 6uur zou gaan. Ik ben een ochtendmens en vind het niet erg om op tijd op te staan, het betekent alleen wel dat ik ook op dagen dat ik niet op tijd mijn bed hoef te verlaten toch knetter vroeg wakker ben. En dat betekent weer dat ’s avonds de koek gewoon op is.
Kijk ik dan nu uit naar de tijd dat ze alleen naar school fietsen, hun eigen tas klaar maken, hun eigen speelafspraakjes maken, zelf naar hun sport gaan en alleen naar de stad mogen om een cadeautje voor een kinderfeestje te kopen en zich zelf kunnen douchen en afdrogen? Of misschien wel een keer de stofzuiger door het huis halen en de vaatwasser uitruimen?
Nee, echt niet! De kinderen zijn op hun LEUKST! Ze zijn super lief, sociaal en behulpzaam. Maken weinig ruzie samen en kunnen zich beiden met of zonder elkaar ontzettend goed vermaken. Er is weinig gezeur en gemopper in huis en ik ben mij ervan bewust dat die tijd nog zou kunnen komen. Dus probeer ik van deze tijd (wacht even ik moet even een klein vliegtuigje vouwen… het vliegtuigje werd gevouwen. Het boven geschreven stuk is echter vanmorgen om 7.15 uur geschreven, het is nu 20.50uur…. tja dat is precies wat ik bedoel) te genieten. Doen we veel leuke dingen samen, vind ik het belangrijk te investeren in opvoeden en gebruik ik mijn “vrije” tijd liever voor dingen met meer prioriteit.
En daarom is het nu een maand geleden dat ik schreef!
Ik denk echter niet aan stoppen met mijn blog, want ook dit geeft een goed beeld van deze tijd weer. Ik geloof dat de tijd met wekelijkse blogs weer zal komen, wanneer? Dat zien we dan wel weer!
