Rouwen gaat met vallen en opstaan
de ene dag gaat het k*t, dan weer kan ik de hele wereld aan
er zijn zelfs weken dat ik denk ik kom er wel
maar er zijn ook dagen dat ik de visite afbel
dat ik denk voor wie leef ik nou
wat hebben mijn kinderen aan een moeder in rouw
een moeder die huilt met een fles in haar hand
bij het eendjes voeren aan de waterkant
dan is het moeilijk om geduldig te zijn
alleen, alleen zijn is dan fijn
ik neem een diepe hap lucht en doe mijn ogen dicht
dan weet ik… zorgen en liefhebben dat is mijn plicht
ik zorg voor hen en iedereen om mij heen
zo houden we elkaar steeds weer op de been
als we er voor elkaar maar zijn
dan ik er plek voor ieders pijn
ze zeggen dat de pijn ooit minder wordt
een half jaar is daarvoor blijkbaar te kort…