Het is half 7 zondagmorgen. Ik word wakker met papa in mijn hoofd. Dat is niet nieuw hoor, hij zit eigenlijk altijd bij het wakker worden even in mijn hoofd. Dan denk ik even aan dat hij er niet meer is en aan de mooie dingen die we samen hadden. En dan slaap ik verder of sta op.
Vandaag is het anders, hij wil niet uit mijn hoofd. Al vanaf half 7 zit hij erin en kan ik niet meer in slaap komen. Welke gek gaat er nou op zondag om half 7 uit zijn bed… nou ik liever niet. Eigenwijs als ik ben blijf ik liggen! Ik zing wat liedjes, luister naar de geluiden van het huis en hoop dat ik in slaap val… Maar neehoor, mijn gedachten zijn al snel weer bij een zondag zonder papa, een fietsritje naar Sleen zonder papa, een wintersport met gehandicapten zonder papa en ga zo maar door… zonder papa.
Ik word er maar weer eens intens verdrietig van en besluit mijn eigenwijsheid opzij te zetten en eruit te gaan.
Ik stort mij op de was. En probeer mijn gedachten naar iets anders te brengen. Maar ook nu lukt het niet. Ik denk aan de babykamer waar we toch echt eens aan moeten beginnen, Aïsha’s verjaardag die eraan komt, de tuin die we in het voorjaar wilden aanpakken, de geboorte van ons zoontje, de zomervakantie die we nu toch wel eens moeten gaan regelen als we dan nog weg willen. En dat alles zonder papa!
Ik bedenk me voor de 100.000ste keer wat voor vader hij voor mij is (geweest). Wat hij mij geleerd heeft en hoe dankbaar ik hem en mama ben voor wat ik geworden ben. Een vrolijke, sterke, stabiele en opgewekte meid (vrouw klinkt zo zwaar) die met haar 25 jaar al heel wat dingen die ze wilde bereiken, bereikt heeft. Nou moet ik eerlijk bekennen dat deze karaktereigenschappen de laatste tijd soms ver te zoeken zijn. Maar ze zitten er in en ik beloof ze komen er ooit weer uit! Misschien snel, misschien duurt het wat langer maar ik heb geleerd je moet eruit halen wat erin zit.
