Wanneer je voor de klas staat is het vrij moeilijk om je kinderen een naam te geven die geen associatie oproept. Waarbij ouders niet meteen gaan denken, hé zou dat door onze zoon/dochter komen?
Sommige of misschien wel veel leerkrachten vinden dat niet erg. Die geven hun kind de naam die ze mooi vinden ook al zijn daar er al meerdere van. Wij, Tim èn ik, zouden het jammer vinden wanneer onze kinderen een toevoeging van de eerste letter van hun achternaam krijgen aan hun voornaam omdat er meerdere van hetzelfde soort bij hen in de groep zitten.
En dan ga je dus opzoek naar een voor ons mooie naam die je bijna niet hoort. En dat lukte bij Liv al vrij goed. Toen we haar aan de wereld voorstelden werden we nog wel eens raar aangekeken, maar de mensen om ons heen wenden snel.
Toen ik voor de tweede keer zwanger was werd er al snel druk gespeculeerd over de keuze aan namen. Het zou in ieder geval geen Jan, Piet of Kees worden. Maar ook geen Noa, Sanne of Emma ook al vind ik dat echt wel leuke namen. Wij hadden al snel twee mooie namen op papier. Omdat ik bijna zeker was dat het weer een meisje zou worden liet ik Tim de jongensnaam kiezen en zo kon ik de meisjesnaam die ik zo graag wilde opschrijven.
In de begintijd van mijn zwangerschap werkte mijn vader als een dolle in ons net gekochte huis. Hij maakte van villa kakelbont een prachtig paleis. Wij waren hem daar echt enorm dankbaar voor. Tijdens het klussen fantaseerde mijn vader over zijn tweede kleinkind. Zou het dan nu de man zijn waar hij toch wel een beetje op hoopte… Hij maakte grapjes over het vernoemen naar hem. Want! Zouden wij onze zoon naar hem vernoemen dan zou dat een hele mooie bankrekening opleveren…. Tim en ik hadden het toen al lang gehad over deze kwestie (niet de bankrekening hoor), maar dat gingen we hem natuurlijk niet vertellen. Dat moest een verrassing zijn!
Ik vertelde het wel aan mijn moeder en Aïsha en zij vonden het een mooi gebaar. Ze wisten zeker dat papa het grandioos zou vinden. Ik wist dat ook zeker, maar wist eigenlijk ook nog steeds zeker dat het kindje in mijn buik een meisje was.
Toen papa overleed nam die zekerheid echter beetje bij beetje af. En steeds meer hoopte ik op een jongentje omdat ik zo graag papa's naam wilde noemen. Toen we op de 20 wekenecho zagen dat het toch een jongentje was dat in mijn buik groeide was ik blij, maar ergens toch ook verdrietig, want daar was eindelijk de man waar papa zo op gehoopt had.
Mijn vader heette Rijkent Jan, iedereen noemde hem Rijk. En hij was trots op zijn naam. Ik ken niemand die net zo blij is of was met zijn eigen naam. Hij zei vaak; "Ik ben wat iedereen graag wil zijn, RIJK!" Hij schoof nooit onder stoelen of banken dat hij graag zijn naam verder zag gaan. In zijn familie zijn meerdere Rijken, maar niemand die zijn kind zo noemde. Hij kreeg zelf de kans niet met zijn twee meiden dus zou de naam voor zijn gevoel uitsterven. Dat kon toch niet gebeuren met zo'n mooie naam…
En het gebeurde ook niet, want op 20 mei 2009 werd Rijkent Rev geboren. Wat zou hij trots geweest zijn! Gelukkig toonde mijn oma deze trots ook; wat ben ik blij dat de naam Rijk voort leeft!
Ik weet zeker dat Rev nooit bij een naamgenootje in de klas zal zitten en al helemaal niet bij een Rijkent Rev!
Zelfs je naam is mooi!
