“Doei, ik ga! Ik eet daar! En mag ik vanavond ook met mijn team afspreken?”
Zo klinkt het als de kinderen op zaterdag richting de sporthal fietsen voor een dagje korfbal. Je leest het goed, een dagje. Naar de korfbal gaan Liv en Rev niet alleen om hun wedstrijd te spelen. Zaterdag is korfbaldag, het liefst van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Dat geldt niet alleen voor Liv en Rev, maar ook Tim zijn zaterdag ziet er vaak zo uit.
Ik ben de enige in huis die niet (meer) korfbalt. Toch is ook mijn zaterdag vaak gevuld met korfbal. Eigenlijk moet is zeggen; was mijn zaterdag vaak gevuld met korfbal.
Sinds kort mag er geen publiek meer bij de wedstrijden aanwezig zijn. Dit betekent dat ik niet bij Rev, Liv en Tim hun wedstrijden kan kijken. En dat zorgt ervoor dat ik moet wennen aan de zaterdag. Natuurlijk is tijd voor jezelf best lekker af en toe, maar iedere zaterdag bijna de hele dag is wat veel van het goede. Ik ben nou eenmaal het liefst met mijn gezin en houd van de korfbal. Maar als dit de manier is dat zij nog kunnen blijven korfballen dan gun ik ze dat uiteraard van harte.
Ik hoop dan ook heel erg dat er vanavond in de persconferentie geen strengere regels aangekondigd worden voor de sport.
Vorig jaar rond deze tijd leefden we in dezelfde onzekerheid. Op 14 december stopten de trainingen in de zaal. Er bleef steeds nog een beetje hoop dat “we” toch weer de zaal in zouden mogen. Totdat op 12 januari een streep door de zaalcompetitie ging.
Gelukkig mocht de jeugd vanaf zaterdag 6 februari buiten trainen. Wel met strenge regels en weinig ruimte om naast het korfballen ook samen te zijn, maar de zaterdag was weer voor de korfbal.
Na de zomer leek de korfbal even een tijdje gewoon. De competitie werd gespeeld met publiek aan de zijlijn en we keken weer meerdere wedstrijden op een dag. Er was weer ruimte voor een kopje thee in de kantine en een patatje in de zon.
En wat hadden we dat kopje thee ook graag in de kantine van de sporthal gedronken. En dan niet alleen een kopje thee omdat ik in de hal de volwassenen om hun QR code vraag. Daar zijn namelijk vrijwilligers voor nodig en daar heb ik nu mooi de tijd voor op zaterdag.
Maar gewoon echt dat kopje thee aan de bar met Joost. Of met Tim, mijn zus, moeder, vriendin, oud teamgenoten, ouders van de teamgenoten van Liv en Rev of… gewoon alleen. Dat wat ooit zo vanzelfsprekend was is dat nu echt niet meer. Ik hoop dat het heel snel weer vanzelfsprekend zal zijn. En Joost, daar hoeft dan echt niet iedere keer een reepje chocola bij hoor.
