Met Tim ziek in bed en de kinderen nog aan het herstellen van hun griep maakte ik plannen voor de invulling van de woensdagmiddag. Er waren meerdere mogelijkheden, 1 ding stond in ieder geval vast; ik moest niet thuis blijven. Omdat ze er allebei nog niet helemaal bovenop zijn is alles ze al snel teveel en ik houd nou eenmaal niet van gepiep en gejengel.
Omdat ik nog wat boodschappen moest doen, plande ik maar gewoon een bezoekje aan de Plus. Je gelooft het niet, vinden ze allebei leuk. Ik bedacht dat ik wel een omweg kon nemen om niet met 20 minuten weer thuis te zijn. Ik nam mijn fototoestel mee, wie weet kon ik nog wat voorjaarsfoto’s scoren.
Toen allebei de kinderen op de fiets zaten en ik mijn zakken vol met pakjes zakdoeken had gingen we oppad.
Liv had al snel in de gaten dat we niet direct richting de Plus fietsten.
"Waar gaan we nou heen, mama?" – "Wat denk je?" – "Ik weet het niet" – "echt niet?" – "Gaan wij naar de zwieseborg?"
Ach ja, laat ik maar eens door fietsen om mijn dochter in plaats van een lekker toetje een lekker middagje te bezorgen.
En wat een geluk dat ik mijn fototoestel meehad.
