En dan heb ik besloten andere dingen voor het bloggen te laten komen en dat doe ik dan toch weer niet. Op de één of andere manier kan ik mijn blog niet helemaal links laten liggen.
Dus nu toch al het beloofde verhaal over ons katje.
Als eerste houd ik niet van katten ( nou ja, niet van katten die in speeltuintjes poepen , bij mij op mijn tuinstoelen gaan liggen en ongevraagd mijn huis binnen glippen). Dat zal voor de echte kenners ook de reden zijn geweest waarom er een groot vraagteken op hun voorhoofd kwam toen ik melde dat er bij ons een katje ons gezin komt vergezellen.
Maar dit is een bijzonder verhaal….
Mijn vaders één na jongste zusje bezoekt mijn oma haar graf regelmatig. Een aantal keren zat er steeds een poes op en rond mijn oma haar steen. Deze poes werd steeds wat dikker. Totdat mijn tante 3 weken geleden weer op de begraafplaats was en de poes opeens wel heel erg was afgevallen. Ze had zeer waarschijnlijk jongen gekregen. Maar waar op de begraafplaats had de poes een geschikte plek gevonden voor haar kittens?
Mijn tante en nichtje bekeken de kat van een afstandje en zagen haar de bosjes in gaan. Bij het checken van de plek ontdekten zij een kuiltje met 5 jonge katjes.
Opzich had de poes een prima plek voor haar jongen gezocht, maar tegen een flinke regenbui waren ze niet beschermd. In overleg met de beheerder van de begraafplaats heeft mijn tante ze toen mee naar huis genomen. En dat hoorden wij diezelfde middag nog….
Liv, Aïsha en ik werden er helemaal gelukkig van. Wat een bijzondere poesjes! En terwijl ik eigenlijk niet van katten houd voelde ik hier een grote drang om er ééntje te hebben. Tim voelde die drang echter niet waardoor we meteen weer teleurgesteld werden. Ik zou liegen als ik niet zou vertellen dat ik heb moeten praten als brugman om er toch ééntje te mogen hebben. Maar gelukkig kon Tim mijn, maar ook vooral Liv haar ogen niet weerstaan.
En zo zochten wij nog die avond een katje uit. Een klein “rood” katje, de lichtste van het stel. Onderweg naar huis bedachten we allemaal een naam die wel leuk vonden. Er kwam van allerlei liefs en grappigs voorbij, maar uiteindelijk werd het SKIP!
Skip heeft nu al voor mooie dingen gezorgd. Het contact met mijn tante was na mijn vaders overlijden steeds stiekem een beetje minder geworden. In het voorjaar zorgde zij voor een fijn gesprek. De poesjes lijken nu wel het laatste zetje die nodig was om het contact weer helemaal te herstellen.
Wij vinden het heerlijk om fijn bij hun te zijn en met Skip en zijn broertjes en zusjes te knuffelen. Met het kleinste zusje van Skip blijft Skip straks na het verlaten van zijn moeder in goed contact. Molly gaat namelijk bij Aïsha wonen. Verder gaat er ook nog ééntje naar een nicht van mij en gaan ook de andere twee poesjes bij bekenden wonen. De moederpoes gaat naar mijn neefje. En zo zal rond de herfstvakantie de rust in Huize Bakker weer terug keren. Want tjonge jonge wat kun je druk zijn met een nestje kittens. Mijn tante en nichtjes voeden ze met veel zorg en liefde op. En dat is voor ons een fijn idee, ze zijn straks het knuffelen al lekker gewend. Wij verheugen ons er enorm op dat we Skip bij ons thuis kunnen knuffelen, maar tot die tijd knuffelen we graag bij mijn tante!
Toen mijn oma nog leefde zong ze altijd voor haar kinderen en kleinkinderen. “Wij hebben 2 kleine poesjes” was één van de favorieten. En nu wordt het liedje weer met regelmaat gezongen. “Wij” hebben echter 5 kleine poesjes….
