De documentaire “Alles voor je kind” heeft iets opgeleverd!
Namelijk dat ik weer even heel kritisch naar mij zelf, mijn gezin, mijn opvoeding, onze opvoeding kijk.
Ik ben heel bewust van onze opvoeding. Ik weet ook heel goed waar ik trots op ben en waar ik minder blij van word.
Ik zou nu natuurlijk best al die minder blije dingen hier voor jullie op kunnen sommen… want al hoewel Liv prima haar eigen billen kan vegen doe ik het toch 9 van de 10 keer nog voor haar en al hoewel Rev prima zichzelf aan kan kleden gaat het toch veel sneller als ik het doe en hoe erg ik ook mijn best heb gedaan ze melk te leren drinken krijgen meneer en mevrouw sinds een paar weken toch Yoki bij het ontbijt. En zo kan ik er nog veel meer bedenken.
Maar positiviteit is naar mijn idee een belangrijke punt in de opvoeding en dus wil ik hier niet in negativiteit vervallen.
Naast positief zijn wil ik dat mijn kinderen leren respect te hebben. Respect voor elkaar, de ander, maar ook voor zichzelf. Iemand vriendelijk begroeten, alsjeblieft en dankjewel zeggen en plaats maken voor een volwassene horen hier zeker bij. En dan wil ik ook nog graag dat ze de ander daarbij aankijken.
Want er zijn namelijk regels en grenzen in ons gezin. Deze regels en grenzen zijn heel duidelijk. Liv en Rev weten heel goed wat wel en niet mag. Ook weten ze waar je een compliment voor krijgt of waarvoor je op de trap moet zitten. Uiteraard zitten ze er beide wel eens, want het zijn net als alle andere kinderen geen engeltjes. Echte bengeltjes wil ik ze ook niet noemen, want door de duidelijkheid in ons gezin en de consequente aanpak gebeuren er maar weinig gekke dingen.
De structuur die in ons gezin aanwezig is maakt dat er heel veel voorspelbaar is. Die voorspelbaarheid maakt dat er weinig discussies zijn. Een voorbeeld: We gaan pas van tafel als iedereen het eten op heeft, de vraag om eerder van tafel te mogen wordt dus ook maar zelden gesteld. En dus kan het zijn dat als iemand grote trek heeft of juist helemaal geen zin dat we wel een half uur aan tafel zitten, ook de kinderen.
Met boven geschreven tekst wil ik niet zeggen dat ik de beste ben (al kom ik natuurlijk aardig in de buurt 😉 ). Ook heb ik niet de illusie dat het bij ons nooit mis zal gaan. Er komen vast nog tijden dat ik met mijn handen in het haar zal zitten, maar tot die tijd geniet ik van het hier en nu.
Eigenlijk ben ik dus wel heel tevreden op die paar minder blije dingen na dan.
Positiviteit, respect, regels, grenzen, duidelijkheid en structuur maken mij een tevreden opvoedster. Dat bijna alle ouders tevreden zijn over hun eigen opvoeding, maar minder tevreden over de opvoeding van een ander bevestig ik hiermee dus waarschijnlijk ook. Prima om deze conclusie te trekken, want ik ben graag tevreden en zie ook graag tevreden mensen!
De mensen die de documentaire hebben gezien missen in dit stuk vast het onderwerp verwennen. Aangezien ik dit een moeilijker punt vind denk ik hier nog even iets langer over na. Want tja…. zijn niet (bijna) alle Nederlandse kinderen in zekere zin verwend?
