Als eerste wil ik de meiden/vrouwen die op mijn vorige log gereageerd hebben bedanken. Voor de meeste bloggers is 10 reacties op een log heel gewoon of zelfs weinig, mijn lezers zijn echter nooit van die reageerders dus voor mij is 10 reacties heel bijzonder. Daarin voel ik ook zeker de bijzonderheid van het geschreven stuk.
Maar waarom nou een tattoo?
In het gedicht beschreef ik al precies waarom ik mijn vaders naam graag op mijn voet met mij mee draag. Een tattoo zet ik alleen niet "zomaar", ook niet omdat mijn vader is overleden. Mijn vader had zelf echter ook tatoeages. Toen de politie op de beruchte 18 december 2008 bij ons thuis was met het vreselijke bericht hadden zij ook een aantekeningen briefje bij zich. Het was namelijk zo dat mijn vader door het ongeluk moeilijk te identiviceren was. Achteraf bleek dat voor ons gelukkig best mee te vallen, maar voor de politie was het een moeilijke klus geweest. En ook al wisten wij al lang zeker dat ze op het juiste adres waren, checkten zij het toch nog even voor de "zekerheid". De tatoeages van mijn vader hadden zij op papier staan. Het torretje op zijn borst was de meest opvallende en werd als eerst genoemd, het was mijn vader echt zeker. Nu ook voor de politie. In het ziekenhuis zagen wij dan ook meteen dat papa het was en toch checkte ik nog even op zijn borst of het torretje (voor mij is het altijd een lieveheersbeestje geweest) er echt zat.
De stoere tatoeages van mijn vader hadden opeens ook een andere rol gekregen. Het waren niet meer alleen herinneringen aan zijn tijd bij de marine, het hoorde bij hem, het was mijn vader. Het is mijn vader! En zo was de betekenis van een tattoo ook voor mij opeens een hele speciale geworden.
In eerste instantie heeft een jaar lang het torretje mijn gedachten gevuld. Een torretje net boven mijn borst. Maar past dat mij? Zegt dat iets over ons samen? Nee was het antwoord. Maar wat dan? En toen begon steeds vaker de inhoud van het gedicht mijn gedachten te vullen… Zijn naam… het moest "gewoon" zijn naam worden. Want zelfs je naam is mooi!
Mijn vader had echter een heel opvallend handschrift. Hij schreef nog altijd aan elkaar met mooie ronde letters en lange lussen. Hij zou nooit een hoofdletter vergeten waar die geschreven moest worden en wees ons daar ook geregeld op. Zijn handschrift hoorde bij hem, pastte bij hem. Niets is zo persoonlijk als je handschrift.
Mijn tatoeage moest dus op mijn voet komen, het werd mijn vaders naam, in zijn eigen handschrift.
En zo gebeurde het afgelopen vrijdagmiddag… Het werd een bijzondere ervaring het deed nog pijn ook met een heel bijzonder resultaat!
Voor het leven getekend…. want zelfs je naam is MOOI!