In mijn nieuwe strakke broekie voel ik me heerlijk!
Dat heerlijk telde deze week eventjes niet.
Nadat ik me zo’n 11 weken behoorlijk streng had gehouden aan de voedingsadviezen van Diplan was het tijd om ook weer af en toe te snacken. Een weekendje weg was de ideale eerste keer om weer lekker mee te doen. En het viel best lekker… dacht ik.
Zaterdagavond kreeg ik echter flinke buikpijn. Na 11 jaar niet te hebben overgegeven ivm een maagoperatie was dit weer de eerste keer. Vreselijk, maar na een paar uur pijn knapte het daardoor wel op. Natuurlijk heb ik buikpijn dacht ik nog… mijn maag is ook niets meer gewend.
De donderdag erop at ik een klein stukje vlees dat niet onder de magere soorten viel. Ook bood dat lieve meisje mij twee keer een hapje van haar muffin aan. Heerlijk dat ik weer gewoon, lekker en dankjewel kan zeggen na zo’n lief aanbod. ’s Avonds kreeg ik echter weer enorme buikpijn. Het leek mij toch niet helemaal normaal dat ik zo heftig reageerde. Maar ook nu knapte het na een keer spugen weer op.
In overleg met mijn begeleidster besloot ik te testen of het toeval was geweest of dat ik echt zo’n last kreeg van vet eten. En zo at ik vorige week vrijdag een bordje ovenfriet met bitterballen. Na het eten voelde het wel wat zwaar, maar de buikpijn bleef uit. De kinderen gingen naar bed en iedereen vertrok uit huis. Ik kroop lekker met een kopje thee op de bank. En heel langzaam kwam daar de pijn. Tegen 11en Tim gebeld dat hij echt thuis moest komen. Daarna meteen contact gezocht met de huisartsenpost. Net voor 12en kon ik eindelijk overgeven en verdween de scherpste pijn. Net daarna belde de huisarts mij terug. Met pijnstillers en de boodschap maandag meteen mijn eigen huisarts te bezoeken kroop ik in bed.
Maandag had de huisarts al snel genoeg aan mijn verhaal. Ik maakte een afspraak voor een echo van de galblaas voor de week erop. En kreeg pijnstillers voor als ik weer werd overmeesterd.
Zover kwam het echter niet. Dinsdagavond at ik zonder het te weten een stukje half om half vlees, in de veronderstelling dat het mager was. Het viel meteen wel wat zwaar, maar de rest van de avond voelde ik mij best goed. Ik kroop op tijd in bed, maar werd om half 12 wakker van de pijn. Daar gaan we weer was mijn eerste gedachte….
Een uur wiebelen en ijsberen nam de pijn niet weg. Ook de pijnstiller gaf geen verlichting. Opgelucht was ik toen ik beneden mijn moeder hoorde. Zij twijfelde niet en belde meteen de huisartsenpost. Daar was de conclusie ook snel getrokken, hoogstwaarschijnlijk de galblaas (koliekpijn). Ik kreeg wat tegen de misselijkheid en een spuit morfine tegen de pijn.
Bijna pijnvrij en een beetje melig viel ik rond half 3 in slaap. Om half 6 werd ik totaal anders wakker. Kotsmisselijk en vreselijk duizelig belandde ik voor de wc. Om 7 uur was het niet meer om uit te houden en werd wederom de huisartsenpost geraadpleegd. En zo lag ik rond kwart over 7 op de spoedeisende hulp. Met rolstoel of bed werd ik naar de onderzoeken gereden. Ik kreeg iets tegen de misselijkheid door het infuus en om half 11 mocht ik naar huis met de conclusie galstenen, gruis en ontstoken galblaas. Ik kroop in bed en bleef in bed. En toen… uitzieken, rustig aan doen, uitermate voorzichtig met eten en maandag om half 10 naar de chirurg.
En zo voel ik me nu weer kiplekker. Rustig aan doen is niet mijn sterkste kant en lijkt nu ook niet heel erg nodig meer te zijn. Op een normaal eetpatroon na ben ik weer de oude. In afwachting van wat de chirurg morgen gaat zeggen speel in nu wat het eten betreft op safe. Niet echt gevarieerd, maar wel de veiligste manier voor nu.
