Er was eens een zolder met gordijntjes. Gewone geblokte gordijntjes die redelijk keurig het lage gedeelte van de schuine wanden verborgen. Achter die gordijntjes stond een flinke verzameling. Een verzameling waar al zo’n tientallen jaren aan gewerkt was. Een verzameling met oude en hele oude spulletjes.
Een verzameling ROMMEL!!!
En die rommel werd afgelopen week uitgezocht. Ik gooide weg en gooide weg en gooide weg! Tim reed twee keer met de auto van mijn moeder stampvol naar de kringloop. Hij wordt bedreven in het klusje. Niet te veel zeggen, gewoon neerzetten en hopen dat ze de volgende keer weer blij met je zijn of je niet herkennen.
Met pijn in mijn hart gooide ik dingen weg waar werkelijk helemaal niets mis mee is. Maar iets dat vier jaar lang in een doos heeft gezeten en niet gemist is moet je niet nog eens jaren in een doos stoppen. Ik hoop dus maar dat iemand anders blij zal zijn met mijn aqua blauwe accesoires voor in huis, of de oranje, of de paarse, of de zilveren…..
Eén groot voordeel zit er wel aan. Het ruimt prima op. Want achter die gewone geblokte gordijntjes is het nu helemaal leeg. De paar doosjes die overbleven na het uitzoeken zijn meteen naar ons nieuwe plekkie gebracht. En zo vul ik de lege uurtjes met het vullen van dozen. Eerst de zolder verder legen. Daarna werken we langzaam door naar beneden. Om het zo snel mogelijk een straatje verder op weer naar boven te brengen.
Op dit moment overzie ik het grote geheel niet in zijn geheel. Ik doe dus maar rustig door. Rustig… want het is nog lang geen week 51, toch?
