Als moeder van een meisje van anderhalf heb je het/ben je vaak erg druk. Als je dan ook nog 33 weken zwanger bent vermoeit die drukte je soms enorm. Je wordt geleefd en dat is in mijn geval eigenlijk best lekker. Over het algemeen heb ik daardoor weinig kans om mijn emoties toe te laten.
Mijn vader komt in de loop van de dag geregeld even in mijn gedachten. Dan denk ik aan hoe hij gereageerd zou hebben, wat hij gezegd zou hebben, hoe hij gekeken zou hebben of iets dergelijks. Maar door de drukte van de dag krijg ik vaak niet de kans om er lang bij stil te staan. Ik mis hem dan enorm, maar voor een traan is dan even geen tijd.
Maar als het dan avond wordt en ik naast mijn kleine meisje haar bed zit om haar in slaap te kriebelen overvalt mij vaak het "echte verdriet". Het echte missen van papa als persoon, als mijn vader en Liv haar opa. Het gevoel van… het is geweest en komt nooit meer terug. De gedachten van geen vader meer hebben doet zo ontzettend veel pijn! En als ik er bij nadenk dat hij nu niet terug komt, maar morgen ook niet, en ook niet volgende week of volgend jaar of wanneer dan ook, dan kan ik niet meer stoppen met huilen. Dan is het niet erg om alleen te zijn, want dan kan niemand mij troosten.
Want dit… komt nooit meer terug!
Dan kruip ik achter de computer en hoop ik dat ik iets vind dat mijn gedachten weer op deze aarde kan brengen. Meestal lukt dat wel aardig en kan ik daarna rustig met een kopje thee op de bank gaan zitten.
Net had ik ook zo’n moment. Dus maar weer even gegoogeld. Ik kwam op deze web-site lichaamstaal.nl. Een pagina waar ik las over verdriet…
Verdriet is een van de basisemoties die makkelijk aan gezichtsuitdrukking en gedrag herkenbaar zijn. Toch is de mimiek en manier van doen niet bij iedereen gelijk en altijd hetzelfde. De uiting van verdriet is verschillend per persoon en afhankelijk van de situatie. Hoe uit jij je als je verdriet hebt?
Ik klikte op één van de foto’s. De volgende tekst werd zichtbaar:
Het gebeurde heeft je getroffen. Nadenkend laat je je tranen stromen. Je doet geen moeite ze te drogen.
Ik ben benieuwd… Hoe toon jij je verdriet?
Doe het maar rustig aan…even een pitje lager, geeft niks.
Probeer maar te luisteren na je lichaam…. Snap wel dat het niet eerlijk is. "iedereen" gaat werken en jij zit thuis! Geeft niets meid, voor 1x keertje aan jezelf denken 😉
kus
Hey meis
Ik lees net je verhaal van deze dag
We storten ons met zijn allen op het werk in deze periode om er maar niet aan te hoeven denken dat we zonder je pappa en Rijk verder moeten heel oneerlijk is het ook maar denk alsjeblieft ook een beetje aan jezelf en je baby
luister maar naar je lichaam en neem de rust die je nodig hebt
ik weet dat het heel moeilijk is en word maar je moet nu wel even dat doen wat goed is voor jullie
we houden van jullie dikke zoen joke
Doe maar rustig aan!
Even aan jezelf denken hoe moeilijk dat ook is!!
Dikke kus
hey meissie
voel me gewoon schuldig dat we zondag bij jullie langs zijn geweest. had toch gewoon gezegd dat het niet goed uit kwam. denk nu eerst aan jezelf en laat alle tranen maar komen. kalmpjes aan en tot gauw.
groetjes de huttentjes
Dat hoeft niet Lianne, wij sturen geen mensen weg die met ons meeleven. We zijn juist blij dat ze komen! Stel je voor dat er niemand meer zou komen… dan zou ik mij pas rot voelen!
hallo lieverds
ik huil als ik verdrietig ben en het maakt me niet uit dan waar of wie er bij zijn of ik nu thuis ben of op het werk ze laten me dan wel even met rust maar nicolle het lucht echt op hoor als je even kunt huilen
en als ik muziek luister dan kan ik ook mijn gevoel uiten en het huilen gaat vanzelf
altijd als ik alleen ben denk ik aan rijk en dan komt het gevoel in mijn hart dat zon pijn doet dan begin ik weer te huilen
van 6 tot 7 uur smorgens ben ik alleen op mijn werk nou dan zie ik van het huilen niet meer wat ik doe
dus huilen lucht mij wel op maar het missen van rijk zal altijd blijven
liefs van mij en dikke knuffel voor jullie allemaal wij denken aan jullie
joke
Weet je Nicolle, mijn vader is inmiddels ruim negentien jaar niet meer onder ons en de scherpe kantjes zijn er zo ondertussen af maar ik weet nog heel goed dat ik heel lang heb gedacht dat ik dit verdriet nooit meer te boven zou komen. Ik heb tranen met tuiten gehuild, liters en liters en ik liet ze maar gaan. Ook toen daar het moment daar was dan "men" vond dat het nu maar eens afgelopen moest zijn en dat het leven maar weer zijn gangetje moest gaan. Ik heb me daar niets van aangetrokken en mijn verdriet beleefd zoals ik het wilde, nee zoals mijn verdriet zichzelf een weg naar buiten zocht.
Ik denk dat dat voor mij de beste manier was en nog steeds is. Doe het op je eigen manier en welke dat is? Dat voel je zelf het allerbeste.
Heel veel liefs en hou vol met die lekkere buik van je!
Dikke kus en een warme knuffel voor Liv.
Ancilla
xxx
Vaak probeer ik mijn verdriet niet te laten zien..Wil me dan groot houden op de een of andere manier.. Als ik dan alleen ben komt het er allemaal uit en kan niemand me troosten.. Een arm om me heen, dat maakt me even weer sterk en zorgt dat ik weer (even) verder kan..
een dikke knuffel voor julie allemaal!
(hier nog een gedichtje wat veel verwoord)
Ohja, ik kan weer meedoen
ik kan weer vrolijk zijn
de buitenkant die gaat wel
van binnen zit de pijn
Ohja, het gaat weer beter
kijk hoe ik weer geniet
de buitenkant die wil wel
van binnen huist verdriet
Ohja, ik wil wel leven
ik doe al aardig mee
de buitenkant moet verder
de binnenkant zegt nee
Maar af en toe geniet ik echt
met hen die naast me staan
die weten en ook voelen
dat het echt nooit meer
echt zal gaan