Maandag was voor mij altijd de dag dat de week begon. Ik leefde van maandag tot en met vrijdag en dan begon de leuke afsluiting van de week, het weekend!
Het rare is dat sinds het ongeluk mijn week niet meer start op maandag, maar op donderdag. Elke donderdag denk ik weer "zo weer een week voorbij"!
Ons leven is niet meer hetzelfde en de week ook niet meer. Alle dagen van de week lijken hetzelfde. Misschien komt het ook omdat ik nog niet werk dus niet in een bepaald ritme zit, maar toch voelt het raar. Je leeft niet meer toe naar het weekend, want mijn gevoel in het weekend is niet anders dan door de weeks.
En ook al is het al een maand geleden, voor ons is het nog maar een maand geleden. We leven van dag tot dag.
Van dag tot dag…
Je wordt wakker op je eigen tijd
en denkt meteen "ik ben mijn vader kwijt"
Je gaat naar beneden en doet je ding
We branden een kaarsje voor de twinkeling
Liv en ik geven de foto samen een zoen
en denken… "wat zullen we vandaag weer eens doen?"
We drinken een kopje thee en ruimen wat op
het wordt alleen maar niet rustig in mijn kop
dan snel naar mijn ouderlijk huis
daar voel ik mij nog steeds het meeste thuis
iedereen gaat heerlijk zijn eigen gang
met elkaar zijn is op dit moment van het grootste belang
Dan moeten we ook nog samen aan tafel gaan
we eten wel, maar er is een lege plek voortaan
Geen papa en Liv die samen dollen
die onder ons toezicht over de grond heen rollen
Dit is elke dag zo’n moeilijk moment
omdat niemand aan deze stilte aan tafel went
Daarna weer naar huis en Liv op bed
hopen dat ik mij deze avond weer red
Maar weer een avond dom voor de buis
het is heerlijk warm, maar toch ook koud in huis
En dan word ik gelukkig weer moe
en kan ik weer naar mijn eigen bed toe
We doen het kaarsje uit en ik geef papa een zoen
en denk "wat zal ik morgen weer eens doen".
Nicolle