Vriendschappen.
Ik heb het er al heel vaak met (jonge) meiden over gehad. Na de middelbare schooltijd verwaterden vriendschappen waardoor zij zich tijdens hun vervolgstudie af en toe verloren voelden. Ik begreep precies wat zij bedoelden, maar kon ze vertellen dat in de loop van de studie de vriendschappen vanzelf weer komen en dat vaak wel blijvende vriendschappen zijn. Ik schrijf vaak, want soms loopt het anders.
Ik heb afgelopen week namelijk een vriendschap afgesloten. Wat begon op de PABO verwaterde in eerste instantie niet na onze studententijd. Toen zij een half jaar na mij beviel van haar eerste kindje, dacht ik dat dit onze vriendschap alleen maar kon versterken. Het bleek echter anders te zijn.
Hoe erg we op elkaar lijken wat betreft de passie voor ons vak, zo verschillend zijn we in het moederschap. Waar zij zich volledig kan wijden aan haar kinderen en er naar mijn idee alles voor opzij zet, heb ik af en toe tijd voor mijzelf nodig. Waar zij altijd positief lijkt te zijn, heb ik er af en toe echt de piep in. Waar ik zocht naar diepgang in onze gesprekken, vond zij het prima om het alleen over school en de kinderen te hebben.
Na het overlijden van mijn vader (waar zij wel dezelfde avond nog was om mij te steunen, wat ik erg waardeer) merkte ik dat dit onderwerp eigenlijk zelden werd besproken. Ik vond dit in eerste instantie geen punt. Ik had/heb genoeg mensen om mij heen om af en toe lekker bij te janken of goed mee te praten. Dan is het niet erg dat je dat niet met iedereen kan.
Toch merkte ik steeds vaker dat ik mij bij deze oppervlakkige manier van vriendschap niet op mijn gemak voelde. Wanneer er een uitnodiging kwam voor een kopje thee was ik niet meteen enthousiast. Ik ging mij afvragen wat ik miste en wat ik hier zelf aan kon doen en wat ik eraan wilde doen. Eigenlijk kwam ik tot de conclusie dat we door het moederschap niet dichter naar elkaar toe waren gegroeid, maar verder van elkaar af kwamen te staan. We wisten niet meer van elkaar wat er is onze levens speelde, wat belangrijke data voor de ander waren en wanneer en waar naar toe we op vakantie gingen. De gesprekken gingen over standaard dingen, de "klik" was er niet meer.
Ik besloot een mailtje te sturen om mijn gevoel met haar te delen en te kijken hoe zij hierover dacht. Zouden we er nog een poging aan wagen of was het inderdaad voorbij.
Na bijna een week afwachten kwam er een korte mail terug. Ze schreef dat ze het jammer vond dat het zo gelopen is. Ze was het niet in alles eens met mij, maar wilde zichzelf niet verdedigen (ik had niet het gevoel dat ze zich zou moeten verdedigen, maar dat gevoel heb ik haar blijkbaar wel gegeven). Tenslotte wenste zij mij alle goeds toe.
En zo kwam er een einde aan bijna acht jaar vriendschap. Ik vind het heel erg jammer dat het zo gelopen is en het maakt mij ergens ook verdrietig. In de afgelopen acht jaar zijn we van studenten gegroeid naar volwassen vrouwen met een eigen gezin en een vaste baan in het onderwijs, daarbij hebben we lief en leed gedeeld. Ik zie het niet als een verloren vriendschap, omdat het echt van waarde is geweest. Ik hoop ook zeker dat ergens onze wegen elkaar nog eens zullen kruizen, en wie weet kunnen we het dan nog weer eens oppakken.
Ik heb erg getwijfeld over het schrijven van dit verhaal. Het is erg persoonlijk, maar deze web-log blijft mijn uitlaatklep en ook dit wilde ik graag even van mij afschrijven.
Ik denk niet dat de desbetreffende vriendin dit leest. Is dit toch het geval… Dan wil ik haar bedanken voor haar vriendschap!