Zaterdag 20 maart. Een datum die in het korfbalboekje van Juventa/Notuleerland bijgeschreven staat. Helaas op een andere manier dan wij graag gezien zouden hebben.
Gisteren reden wij (de selectie, supportersbus en wat losse supporters) vol goede moed richting Assen. Hier werd in een onafhankelijke zaal de wedstrijd Juventa-Ritola gespeeld. Een erg belangrijke pot, want de verliezer zou degraderen naar de 3e klasse. Voor een club dat als doel heeft een stabiele eerste klasse te zijn een slechte stap.
De slechte stap werd helaas gezet. In de laatste seconden van de officiele speeltijd maakte de tegenstander gelijk waardoor er verlenging kwam. In de 2x 5 minuten verlenging kwamen "wij" er niet meer aan te pas en verloren de wedstrijd.
De sfeer onder de Juventamensen was verdrietig. Huilende speelsters en bijna huilende spelers. Ook de supporters stond het huilen nader dan het lachen.
En ik? Ik voelde zeker een teleurstelling maar verdriet? Nee dit is voor mij niet iets meer om te huilen. Ik schrijf inderdaad meer. Een aantal jaren geleden had ik hier zeker ook om gehuild. Ik ben echt een mens met een sporters/clubhart en vind dit een hele erge tegenslag voor de club, maar geen tranen voor mij.
Als ik geen tranen schrijf lieg ik eigenlijk. Ik was wel degelijk verdrietig! Zo’n paar minuten voordat de officiele speeltijd was verstreken kwamen ze opeens boven. Achter en naast mij hoorde ik mannen praten en schreeuwen. De mannen waar papa zeker weten bij had gestaan als hij nog geleefd had. Opeens voelde ik hoe mooi papa deze wedstrijd had gevonden. Opeen wist ik dat papa hier zeker met mij en de kinderen naar toe was gereden. Ik was dan niet meteen met Tim en de selectie meegegaan, maar weet voor de volle 100% zeker dat ik twee kinderstoeltjes in de VWbus had gezet en met papa die kant op was gegaan. En dat lieve mensen, dat maakt echt verdrietig!!!
Gelukkig was er mijn lieve nicht Rebecca die even een luisterd oor wilde zijn. Daarna met Rev op de arm op Liv lette, waardoor ik even naar het toilet kon op mijzelf op te frissen. Niemand die verder wat van mijn tranen gezien heeft.
Ik heb weer wat over mijzelf geleerd. Tranen komen bij niet meer bij een teleurstelling. Mijn tranen zijn voor verdriet!
