Wanneer ik op dit moment naar buiten kijk is het een druilerige dag. Het miezert vandaag aan één stuk door. Geen weer om lekker wat te ondernemen met de kinderen. Jammer zo op mijn eerste "vrije" dag nadat ik mijn werk"week" heb afgesloten. Je zou er bijna van gaan klagen.
Klagen – ontevredenheid uiten - urmen, mopperen, piepen, reclameren huilen, jammeren, lamenteren, loeien, weeklagen
Bijna, want mijn goede voornemen is: minder klagen. Klagen past namelijk eigenlijk niet bij mij. Het is alleen echter zo dat ik de laatste maanden van 2010 enorm veel geklaagd heb. Wanneer men mij vroeg hoe het met mij ging, dan gooide ik in één keer mijn hele klaagzang over diegene heen. Wanneer ik hem of meestal haar de week erop weer sprak dan deed ik er nog even een schepje bovenop.
Want wat was ik het zat zeg. Ik was zeer ontevreden met mijn nachtrust. Eigenlijk moet ik zeggen onze nachtrust. Want het betrof eigenlijk op Liv na ons hele gezinnetje.
De oorzaak was de nog altijd slecht slapende Rev. Heel langzaam werd het steeds erger. Soms werd het iets beter om na een ontsteking van wat dan ook weer in alle hevigheid terug te keren. Nacht in nacht uit moesten wij, maar meestal ik (Tim is vrijwel doof als hij slaapt) eruit. Ik zat naast zijn bedje en en zong, kriebelde, ssssste net zo lang totdat hij weer sliep. Dan kroop, schoof, sloop ik zijn kamer uit in de hoop dat hij niet wakker zou schrikken en ik weer opnieuw kon beginnen. Dit meestal 2 á 3 keer per nacht.
Ik viel steeds vroeger in slaap op de bank, dit met een enorm zenuwachtig gevoel over wat er die nacht zou komen. Ook werd ik steeds chagerijniger en mijn lontje werd korter en korter. Totdat het lontje eind november op was. Ziek was ik ervan, maar was ik wel echt ziek of was ik gewoon op of was ik er juist ziek van? Het leek één van de laatste twee dingen te zijn. Maar wat dan? Zullen we hem toch maar weer eens een week proberen laten te huilen? Helemaal tegen mijn gevoel in, maar mijn gevoel zei al een tijdje niet veel goeds meer over dit onderwerp. Eigenlijk wisten we het niet meer, we hadden hulp nodig.
En zo kwam op maandagochtend 27 december de wijkverpleegkundige bij ons thuis. We maakten samen de balans op. Wat was het probleem, hoe lang was het er al en hoe kunnen we het oplossen?
We kwamen erachter dat Rev de eerste paar maanden van zijn leven best goed heeft geslapen. Sinds Rev zoveel ziek is geworden is ook het slapen verslechterd. In januari 2010 zijn we naast hem gaan zitten bij het slapen gaan, nadat Rev erg ziek van wintersport terug kwam. Sindsdien zitten we zowel 's middags als 's avonds naast zijn bed wanneer Rev gaat slapen. We kijken hem als het ware in slaap. Wanneer hij 's nachts wakker wordt neemt één van ons gewoon weer plaats op de stoel of gaat op een matras naast hem liggen om zelf ondertussen nog wat te slapen en het niet te koud te krijgen.
Al een jaar dus concludeerde de wijkverpleegkundige. Dan weet hij niet anders. Eveneens hij niet weet dat dit niet normaal is. Rev denkt dat het zo hoort, één van je ouders naast je bed als je er wakker in ligt. En als ze er niet meer zijn als je even wakker wordt moet je gewoon gaan huilen, dan komen ze weer. Het zou niet echt eerlijk tegenover hem zijn om nu pats boem hem alleen te laten. Dus bedachten we dat we heel langzaam uit zijn kamer zouden verdwijnen. Iedere 5 dagen verzetten we de stoel een halve meter.
En zo zijn we vandaag op een bijzonder punt aanbeland… De drempel! We moeten er over heen en de stoel op de overloop neer zetten. Eigenlijk wel fijn, want zijn kamertje is behoorlijk vol op dit moment. Zijn "nieuwe" peuterbed staat er namelijk, omdat hij in zijn ledikantje helemaal niet wilde slapen was dit al de eerste stap naar een betere nachtrust. Ook ligt er dus een matras op de grond. Het verwijderen van het matras wordt de volgende stap, maar dan moet het stoeltje verplaatsen eerst zijn afgerond.
Ik houd mij zelf nog altijd voor dat ik vast niet meer naast hem zit als hij 18 is… Ik geef het dus nog even de tijd. We werken er nu tenminste aan en laten het klagen voor wat het geweest is!