Het leven gaat door…
We gaan door met leven…
Een leven dat mooi is, maar voor ons met een groot gemis.
Een gemis dat iedere dag met mij mee gaat, maar dat niet dagelijks meer onderwerp van gesprek is. Gewoon omdat de tijd dingen tot rust brengt. Die rust is alleen vooral van buiten. De binnenkant vindt geen rust. In mij, in ons zitten vragen. Vragen waar we nooit antwoord op zullen krijgen. Want op “het waarom” kan niemand een antwoord geven.
Er zijn echter ook vragen waar wel een antwoord op gegeven kan worden. De personen met die antwoorden staan echter niet dichtbij. Zelfs zo ver weg dat we in de afgelopen vier jaar en 9 maanden niet de stap hebben gezet om ze te zoeken.
Vandaag was voor ons daarom een belangrijke dag. Vandaag kregen we antwoorden, omdat de stap toch is gezet. Vandaag mochten we stil staan.
De politieagent die als één van de eerste mensen bij papa was en die bij hem is gebleven tot het ècht donker werd, heeft ons meegenomen in zijn verhaal. Hij heeft de dag met ons opnieuw beleefd, heeft zijn ervaringen met ons gedeeld, heeft naar ons geluisterd en onze vragen beantwoord. Onze dank aan hem is groot. Zomaar op een gewone zondagochtend nam hij de tijd voor ons. Tijd om ons verder te helpen.
En voor mij het allerbelangrijkste… Hij nam de tijd om mij stil te laten staan op de plek. De plek waar mijn vader het leven heeft verlaten. De plek waar we iedere keer met hoge snelheid voorbij rijden, maar nooit stil mochten staan. De plek waar ook nu de auto’s aan ons voorbij raasden en toch voelde ik er eindelijk rust. Heel even waren er geen auto’s, het zonnetje kwam erdoor en het was stil.
Stil in mij!
