In het boek "Oei, ik groei" staat beschreven dat baby’s zich ontwikkelen in fasen. Elke fase heeft andere kenmerken. Een baby springt geregeld naar een andere fase, het veel besproken sprongetje!
Ook mijn kinderen doen mee met springen. De ene keer is de sprong groter dan de andere keer. Het springen gaat met vallen en opstaan en geeft soms de nodige onrust en frustratie.
Op dit moment maakt Rev wel een hele rare sprong. Hij is niet te genieten! De afgelopen week was hij weer ziek. De oorontsteking had hem weer te pakken gekregen. Dat betekent veel huilen, slecht slapen en de nodige pijn. Nu de antibiotica zijn werk aan het doen is heb ik het idee dat het met zijn oren en de pijn beter gaat. Eén ding gaat echter nog niet beter… het jengelen! Ik word er werkelijk waar helemaal tureluurs van! De hele dag hoor ik zijn gemekker, zelfs als hij slaapt hoor ik het nog.
En dan ga je aan jezelf twijfelen hè… Heeft hij toch nog oorpijn? Heeft hij iets anders onder de leden? Is hij ergens bang voor? Is het slaapgebrek?
Eén ding is wel duidelijk: opschoot of op de arm is het oké. En dan het liefst bij mama natuurlijk! Dat betekent dat hij op zijn 2 uur middagslaap na zowat aan mij vast geplakt zit. Als hij ’s avonds eindelijk slaapt ben ik zo moe dat ik ook bijna meteen in slaap val.
Moeder zijn is geweldig. Ik bied Rev dan ook zeker niet te koop aan, maar het is op dit moment even afzien! (Achter mij hoor ik de was roepen…. kom ik ooit nog in de kast? Dat had ik beter kunnen doen dan een log schrijven, maar zo’n stukje lucht soms zo lekker op!)
Als je dit lachebekkie ziet kun je je bijna niet voorstellen hoe wanhopig hij zijn moeder soms maakt!