Gisterenavond stond ik op het punt om het op te geven….. Als ik er één bij de hand had gehad was ik voor de bijl gegaan. Nee, het gaat niet om een sigaret of zak chips. Het gaat om een andere verslaving….
Sinds we afscheid hebben genomen van Rev zijn speentje(s) valt hij erg moeilijk in slaap. Hij jammert, draait, kliert, huilt en komt zelfs uit zijn bed. Hij heeft het met geen woord over zijn (s)peen, maar ik weet dat hij hem mist. Zijn speen was zijn hulpmiddel om in slaap te vallen en nu dat hulpmiddel weg is, is ook de veiligheid verdwenen.
Rev is aan het afkicken en vertoont duidelijke afkickverschijnselen. Na drie jaar met speen in slaap vallen is het ook niet gek dat dit nu zonder speen zo moeilijk gaat.
In het woordenboek staat afkicken als volgt beschreven: lichamelijk en geestelijk vrij te raken van hetgeen waaraan men verslaafd is.
Ik heb het gevoel dat Rev hier inderdaad mee bezig is. Hij is lichamelijk al wel vrij van zijn speen omdat het ding domweg niet meer aanwezig is. Geestelijk is hij hier nog mee bezig en zoekt hij duidelijk een andere manier om zich bij het in slaap vallen weer prettig te voelen. De manier heeft hij eigenlijk ook al wel gevonden, maar zijn moeder is helaas niet van plan om iedere avond bij hem in bed te gaan liggen.
We moeten dus gewoon blijven volhouden en de afickverschijnselen eventjes voor lief nemen. WE, want ook ik denk zo nu en dan “Wat maakt die speelt tussen zijn tanden nou uit, dan maar een beugel!” en “Als hij 16 is slaapt hij echt niet meer met een speen!”. Maar wie A zegt moet ook B zeggen…. we zijn nog maar 2 weken bezig en hij vraagt al niet meer naar het ding… Geef het de tijd, geef HEM de tijd!
