De decembermaand is officieel gestart, de feestmaand is een feit. En of je het nu wel of niet als feestmaand ervaart, onder de feesten kom je sowieso niet uit. Helemaal niet meer wanneer er twee hele enthousiaste feestgangers in je huis rond stuiteren.
De afgelopen jaren is gebleken dat ik in december verre weg van mezelf ben. Ik mis mijn vader alle dagen en dat is in december niet meer en toch… Toch ervaar ik december zo anders dan toen hij startte in 2008.
Dat deze decembermaand nog meer van mij vraagt dan die van vorig jaar hoef ik waarschijnlijk niemand uit te leggen. Het is druk, we zijn druk. We werken toe naar iets moois, iets dat we heel graag willen. Dit betekent echter ook heel hard werken, organiseren en plannen. Daarbij probeer ik al weken een griep te ontwijken en te zorgen voor voldoende slaap. Niemand is er gebaad bij dat moeders nu in stort.
Op de dagen dat ik werk is het alleen (bijna alleen) school dat me bezig houdt en op de dagen dat ik niet werk probeer ik niet (bijna niet) met school bezig te zijn. De avond voordat mijn werkweek begint ga ik een paar uur naar school om de volgende dag net als anders goed te beginnen. Dat werkt!
Op zondag maak ik een planning voor de komende week om er de zondag erop achter te komen dat het (bijna) allemaal gelukt is. En zo is alles onder controle. Moeten we alleen het gevoel wel uitschakelen, want het voelt nogal… uhmmm hectisch!
Ik kijk uit naar 22 december… dat is de datum dat we in de auto zitten opweg naar Oostenrijk. En als we dan thuis komen is ons huis niet meer ons huis. Maar is mijn thuis weer ons huis en dat vooruitzicht voelt nogal…. uhmmm fijn!
Maar tot die tijd eerst hard werken en vele handen maken licht werk. Nou ja, iig lichter!
En zo is er afgelopen week al enorm veel werk verzet door heel veel lieve, betrokken mensen. Bedankt voor jullie tijd, I LOVE YOU!
De grootste klus nu is van mijn ouders grote slaapkamer twee aparte kamers voor de kinderen maken. Hierdoor komen Liv en Rev straks meteen in hun nieuwe kamer en hoeven ze als de grote verbouwing bezig is nergens anders meer heen. Dit wordt jullie nieuwe plekje en blijft jullie eigen plekje. Dat geeft duidelijkheid en veiligheid en daar houdt deze moeder van en (daardoor) haar kinderen ook. En die plekjes worden steeds mooier en tastbaarder, kijk maar:
Het voelt raar dat er een andere stucadoor mijn vaders werk overtrekt, maar het blijft gelukkig familiewerk. En ik weet zeker dat mijn vader het super gaaf zou vinden dat Tim zijn broertje zijn werk heeft “overgenomen”.
En zo schiet het MOOI op!
Links wordt Liv haar kamer en rechts die van Rev.
Ik probeer de vorderingen een beetje te blijven delen, maar zoals dit hele stuk al aangeeft ontbreekt het nogal eens aan… uhmmm tijd!
