Hup hup hup, de kinderen naar bed en even flink met een doek en stofzuiger door de beneden verdieping. Er ligt ook nog heel wat was en strijkgoed, maar dat ziet niemand. Dit heeft de eerste prioriteit.
Meestal lukt het mij net om het schoon te krijgen, wat wasjes uit te voeren (in en uit wasmachine en droger/ophangen en netjes wegleggen, vouwen en strijken volgt later), mijn mail te checken en een logje te schrijven voordat één van de kinderen zich meldt.
Voordat ik achter de computer kruip zorg ik dat hun fruit al klaar staat met een beker drinken er naast. Wanneer ik dan een "mama" of iets dat er op lijkt hoor, hoeven ze niet te wachten, maar sta ik meteen paraat.
Met de doek in de hand en Guus Meeuwis op de achtergrond ga ik de woonkamer door. Het digitale fotolijstje staat, zoals veel vaker, ook aan. En hoe ik mijn best ook doe om hem te negeren elke keer moet ik even kijken. En daar issie….
De eerste traan, ik slik een keer en ga verder. Daar komt toch de volgende traan, ik haal een keer diep adem en ga weer verder. Het helpt niet, daar volgt nog een traan en nog één. Dan maar even wat water drinken. Helaas het is weer mislukt, ik sta weer te huilen.
Na een klein uurtje is de woonkamer schoon, de wc weer fris, er zitten geen kindervingertjes meer op de keukendeurtjes en ook de vloer is stofvrij. Voordat ik begon had ik gezien dat ik nog niet hoefde te dweilen, maar als ik nu weer kijk is het eigenlijk wel nodig. Of zou niemand zich storen aan die dikke tranen op mijn laminaat???